Μνημόνια και Μινεσότα

Μια τραγική είδηση και κάποιες αναλογίες περί προσευχών και άλλων τινών

του Διονύση Ελευθεράτου

Έκπληξη, θλίψη και οργή προκάλεσε η είδηση που κατέφθασε προ ολίγων ημερών από τη Μινεσότα: Ένα ζευγάρι άφησε το ηλικίας επτά ετών υιοθετημένο παιδί του να πεθάνει από οξεία σηψαιμία, πιστεύοντας (;) ότι την παγκρεατίτιδα θα την εξάλειφαν οι προσευ-χές και όχι η ιατρική φροντίδα και θεραπεία…

Οι ανεκδιήγητοι γονείς, επειδή έβλεπαν αγχωμένο τον μικρό Σεθ Τζόνσον, του χορηγούσαν σκευάσματα δικής τους (!) έμπνευσης. Όταν αυτός ξεψυχούσε, αυτοί βρίσκονταν μακριά, σε κάποιο γάμο. Πίστευαν, βλέπετε, ότι η παρουσία του άλλου, μεγαλύτερου παιδιού τους στο σπίτι θα ήταν επαρκής για την ασφάλεια του Σεθ. Όσο για την υγεία του, αυτή -είπαμε- υποτίθεται ότι θα την επανέφεραν οι προσευχές τους…

Λογικά, στο άκουσμα ή την ανάγνωση μιας τέτοιας είδησης το αυθόρμητο σχόλιο είναι «διάβολε, δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά». Κι όμως… Όχι μόνο συμβαίνουν, αλλά βρίσκουν και αναλογίες στη σφαίρα της πολιτικής και της οικονομίας. «Συνοψίζουν» αντιλήψεις και επιλογές, που απειλούν ολόκληρες κοινωνίες. Όπως την ελληνική, λόγου χάρη…

Αλήθεια, φαντάζει πολύ διαφορετική από τη συμπεριφορά των γονέων του Σεθ η αντίστοιχη της....
μνημονιακής ελληνικής πολιτικής ελίτ, κυβερνώσας και αντιπολιτευόμενης; Κι αυτή, απλώς προσεύχεται. Μαζί και χωριστά. Η κοινή προσευχή απολήγει σε ένα δραματικό «εξαποδώ» για τον «λαϊκίστικο ευρωσκεπτικισμό», έννοια που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει.

Κατά τα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ σταυρώνει τα δάκτυλά του, ευελπιστώντας πως το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες κάποια στιγμή θα αποδείξουν εμπράκτως ότι λαμβάνουν υπόψη την καλή διαγωγή που επέδειξε, από τη 12η Ιουλίου 2015 και εντεύθεν. Προσευχή που φυσικά πάει χαμένη – όσο κι αν κάποιοι προσποιούνται λχ ότι δεν κατάλαβαν τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε στη διαβόητη συνέντευξή του στην Süddeutsche Zeitung. Η Νέα Δημοκρατία, πάλι, προσεύχεται να ξαναγίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, με βασικό προσόν την ιδιότητα του …γαλίφη. Του διαχειριστή που ξέρει πώς να «χειριστεί» τους δανειστές, χωρίς να καταφεύγει σε «ψευτομαγκιές», σαν κι εκείνες τις επτάμηνες του ΣΥΡΙΖΑ που – υποτίθεται – ευθύνονται «για τη σημερινή κατάσταση» (ναι, αυτές, όχι η έλλειψη σχεδίου και βούλησης για μια άλλη γραμμή πλεύσης).

Την ώρα που οι «πατέρες» προσεύχονται, μαζί και χωριστά, η κατάσταση του «τέκνου» επιδεινώνεται. Διαρκώς. Ξύνουν το κεφάλι τους οι αναλυτές των τηλεοπτικών «παραθύρων», προσπαθώντας να εξηγήσουν γιατί οι δανειστές ζητούν συνεχώς και νέα μέτρα. Έλα μου, ντε, γιατί;… Όσο λιγότερα έχει κατανοήσει (ή τολμήσει να αποδεχθεί) κάποιος για το τι «παίζεται» στην υπόθεση της «ελληνικής κρίσης», αλλά και για την ίδια τη φύση της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», τόσο βαθύτερα βυθίζεται στις απορίες…

Από παντού εκπέμπεται το μήνυμα πως ο φαύλος κύκλος θα εξακολουθήσει να είναι και φαύλος και κύκλος. Ολέθριος. «Κόφτες» τροχίζονται. Απροσδιόριστος παραμένει ο χρονικός ορίζοντας της ισχύος του στόχου για εφιαλτικά πρωτογενή πλεονάσματα. Ω, ναι, μεγάλη …πρόοδος: από τη «δημιουργική ασάφεια» φθάσαμε στην εύγλωττη «απροσδιοριστία»! Και κάθε φορά, κάθε κακού μύρια έπονται. «Κόψτε κι άλλο τις συντάξεις, το ποσοστό τους επί του ΑΕΠ είναι ακόμη μεγάλο». Μάλιστα. Δεν φθάνει που το ελληνικό ΑΕΠ κατάντησε νάνος με τα …πεφωτισμένα μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» (εν μέσω μισθών - νάνων και ανεργίας - γίγαντα), τούτη η καθίζηση γίνεται «λόγος» για ακόμη μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση. Διότι οτιδήποτε κι αν μετρήσεις επί ενός ΑΕΠ που στα χρόνια του «νοικοκυρέματος» έπεσε από τα 232 στα 180 δισεκατομμύρια ευρώ, «μεγάλο» θα το βρεις.

Οι γονείς του μικρού Σεθ, λοιπόν, προσεύχονταν. Και του χορηγούσαν αγχολυτικά γιατροσόφια… Διότι το παν ήταν να «αλλάξει η ψυχολογία» -κι ας παρέμενε ανενόχλητη η παγκρεατίτιδα. Ε, δεν μοιάζει και ως προς αυτό η εγχώρια πολιτική ελίτ; Από αγχολυτικά, άλλο τίποτε. Να, δείτε τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και …ηρεμήστε: η ανεργία τον Οκτώβριο έπεισε στο 23%, δηλαδή μειώθηκε κατά 0,1 μονάδα σε σχέση με τον Σεπτέμβριο και 2,5 μονάδες εν συγκρίσει προς τον Οκτώβριο του 2015.

Να κάνουμε, λοιπόν, πάρτι στους δρόμους; Έπειτα από μια εξαετία συντριπτικής λιτότητας «διαθέτουμε» το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην ευρωζώνη, προς πλήρη διάψευση του δόγματος πως «οι χαμηλωμένοι μισθοί ψηλώνουν την απασχόληση» και θα πρέπει να πανηγυρίσουμε; Να καμωθούμε πως δεν βλέπουμε τι είδους θέσεις εργασίας και με ποιες αποδοχές καθίστανται κανόνας; Και στο κόκκινο χαλί που θα στρώσουμε για να υποδεχθούμε την «ανάπτυξη», ποιον ακριβώς «επινίκιο» αριθμό να κεντήσουμε; Το …0,1 της σύγκρισης με τον Σεπτέμβριο; Μήπως το 2,5 της σύγκρισης με τον Οκτώβριο του 2015, δηλαδή με την εποχή που συνένωνε το σοκ από την εφαρμογή των capital controls (σχετικά πρόσφατη ήταν η επιβολή τους, τέλος Ιουνίου 2015) με την «ανακατωσούρα» των εκλογών του Σεπτεμβρίου;

Μέχρι τώρα ακούμε ανελλιπώς πως σε κάτι τέτοιες περιόδους «παγώνουν» τα πάντα, αναστέλλονται δραστηριότητες, άρα και ευκαιρίες απασχόλησης - προσωρινής ή μόνιμης. Υποτίθεται πως η μεν συμφωνία του Ιουλίου του 2015 ήταν η «αναγκαία υποχώρηση» για να επέλθει μια κάποια «κανονικότητα», οι δε εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους η ανάγκη να λάβει «λαϊκή έγκριση» η μνημονιακή «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο πειστικό, ειλικρινές και συμβατό με τα ίδια σου τα λόγια είναι να συγκρίνεις το ποσοστό ανεργίας εκείνης της περιόδου με αυτό, το οποίο χαρακτηρίζει την εποχή μιας «κανονικότητας» – τρομάρα της – που έχει ήδη υπερβεί το ένα έτος, για να …ανακαλύψεις θετικούς οιωνούς; (Για τα, επίσης ανεκδιήγητα, αγχολυτικά που προσφέρει η ΝΔ μάλλον θα χρειαστεί ξεχωριστό σημείωμα).

Έτρεχαν και σε γάμο οι γονείς του Σεθ, ενώ είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, για εκείνον. Σε αρραβώνες τρέχει η ημέτερη πολιτική ελίτ και δη… δικούς της. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να βρεθεί «στα μέλια» με τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία, της οποίας είναι φυσικά τεράστιες οι ευθύνες για τον εγκλωβισμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών στο βάλτο της λιτότητας.

Ο Κυριάκος, πάλι, κλείνει το μάτι στους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνοντας: «Θα σταθούμε απέναντι στους Ευρωπαίους πιστωτές μας με αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα – ούτε ως ικέτες, αλλά ούτε και ως διεκδικητές παράλογων απαιτήσεων». Καλά, αυτά περί αξιοπρέπειας ηχούν απλώς ως λόγια του αέρα. Θυμίζουν εκείνο το «εμείς δεν θα διαπραγματευτούμε σαν δούλοι», που έλεγε στη Βουλή ο Π. Κουρουμπλής προ διετίας. Το δεύτερο «ούτε», όμως, τσακίζει κόκκαλα… Στα σοβαρά, έχει καταλογίσει η ΝΔ στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ «παράλογες απαιτήσεις», απέναντι στους δανειστές; Η ίδια ΝΔ που καμωνόταν ότι δυσφορούσε με τον αφελληνισμό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και με την εκχώρηση του δημόσιου πλούτου για 99 χρόνια; Θέλει η υποταγή να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει…

Πολλές οι ομοιότητες, λοιπόν, με τη Μινεσότα. Αλλά και μία μεγάλη διαφορά: Ο μικρός Σεθ δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αλλάξει τη μοίρα του. Η ελληνική κοινωνία μπορεί, ακόμη.

από το «ΠΡΙΝ»