Ο Θεμελιακά αντιδραστικός ρόλος της Ε.Ε. και η απαραίτητη αποχώρηση από αυτήν

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Συμφωνώντας εν πολλοίς με τον γράφοντα, προσθέτουμε μόνο, ότι τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, απ’ ότι αναλύεται, με την δρομολόγηση της περίφημης «ομοσπονδοποίησης» της Ευρώπης, όπου τα μικρά και πλέον αδύναμα κράτη απορροφώνται από τις δομές της «ομοσπονδίας» καθιστάμενα - χάνοντας πλήρως την αυτοτέλειά τους - εσωτερικές αποικίες των ισχυρών. Αυτή τη διαδικασία αποικιοποίησης, με πρόσχημα το χρέος και εργαλείο το ευρώ, βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός. Είμαστε σε καθεστώς πλήρους και απόλυτης ξένης κατοχής, υφιστάμενοι τις συνέπειες της παράδοσης της χώρας από το δωσιλογικό πολιτικό της προσωπικό αμαχητί! Έτσι ο ταξικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι πρώτα και κύρια Εθνικοαπελευθερωτικός προκειμένου να έχει στοιχειώδη πιθανότητα επιτυχίας.

του Νέστωρα Νεστοριάδη*

Η εμπειρία των τελευταίων τεσσάρων ετών στην Ελλάδα, αλλά και σε αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έχει δείξει ότι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ στη συνέχεια) και της Ευρωζώνης (ΕΖ στη συνέχεια) έχει υπάρξει καίριος τόσο στην εξάπλωση της κρίσης στον ευρωπαϊκό χώρο όσο και στην αντιδραστική διαχείριση αυτής. Επόμενο είναι να αρχίζει να ανοίγει ένας ευρύτατος διάλογος για το κατά πόσο η ΕΕ είναι «καλή» ή «κακή», κατά πόσο μπορεί να αλλάξει, αν είναι επιδεκτική μεταρρύθμισης σε προοδευτική κατεύθυνση κοκ. Ο διάλογος αυτός, ειδικά και μετά την Κυπριακή τραγωδία, έχει ανοίξει σε πολλές χώρες και απασχολεί ολοένα και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας. Θα επιχειρήσουμε να παραθέσουμε κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι η ΕΕ ποτέ δεν υπήρξε μία «προσπάθεια συναδέλφωσης» των λαών της Ευρώπης, αλλά ότι πάντα υπηρετούσε αντιδραστικές, ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις άλλων παραγόντων. Επίσης θα καταπιαστούμε και με το κατά πόσο είναι πιθανό να αλλάξουν ποιοτικά οι πολιτικές της ΕΕ, σε προοδευτική κατεύθυνση, αλλά και με τον θεμελιακά αντιδραστικό χαρακτήρα που έχει η ΕΕ, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το ζήτημα της Δημοκρατίας.

Κατ’ αρχάς, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πώς προπαγανδίστηκε η ίδρυση της....
-τότε- ΕΟΚ και από ποιους ενορχηστρώθηκε. Η κυρίαρχη φιλελεύθερη εκδοχή είναι ότι προέκυψε ως αναγκαιότητα για την εδραίωση της ειρήνης στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα σε επιφανή πανεπιστήμια του εξωτερικού δίνουν στους φοιτητές να διαβάσουν την διακήρυξη του Robert Schuman, ώστε να προσδώσουν ένα ρομαντικό περίβλημα στην δημιουργία της ΕΕ, ως εκπληρωμένου καρπού ενός «σπουδαίου οραματιστή». Δυστυχώς τα γεγονότα είναι αμείλικτα και έχουν διαψεύσει παταγωδώς αυτήν τη δακρύβρεχτη εκδοχή. Το 2000 οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έδωσαν στη δημοσιότητα παλαιότερα έγγραφα που φωτίζουν πλήρως το τι και με ποιους όρους διεξήχθη. Όπως μας πληροφορεί η (διόλου φιλο-κομμουνιστική) βρετανική Telegraph εδώ, η Αμερική υποστήριξε ενεργά την φεντεραλιστική οργάνωση European Movement (ΕΜ στη συνέχεια) οικονομικά, μέσω της ACUE (American Committee on United Europe), ο αντιπρόεδρος της οποίας (Allen Dulles) έγινε διευθυντής της CIA, την δεκαετία του ’50. Στο συμβούλιο της υπήρχαν αρκετά άλλα μέλη αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (τόσο της OSS όσο και της CIA).

Είναι ολοφάνερο ότι η ACUE ήταν όργανο του Αμερικάνικου Κράτους, το οποίο χρηματοδοτούσε κατά κόρον το ΕΜ. Μάλιστα, όπως αναφέρεται, οι ηγέτες του ΕΜ (Schuman –ο «ρομαντικός οραματιστής» της Ηνωμένης Ευρώπης, μην το ξεχνάμε-, Spaak) αντιμετωπίζονταν ως μισθωτά όργανα από τους αμερικανούς σπόνσορες τους! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει, τέλος, ένα σημείωμα που δόθηκε το 1965 από τον ευρωπαϊκό τομέα του State Department στον τότε αντιπρόεδρο της ΕΟΚ, όπου τον παροτρύνει να προχωρήσει σε «νομισματική ενοποίηση από τη πίσω πόρτα»(!), συστήνοντας του μάλιστα να «μην διεξαχθεί κανένας διάλογος, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου η υιοθέτηση τέτοιων προτάσεων θα είναι πρακτικώς/σχεδόν αναπόφευκτη»!

Θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα: «Είναι προφανές πως οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν για την δημιουργία της ΕΟΚ ώστε να ανασχέσουν την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ευρώπη. Αυτό γιατί σημαίνει ότι εμείς σήμερα δεν πρέπει να παλεύουμε εντός ΕΕ και να παίρνουμε πρωτοβουλίες ανάλογες σε κινηματικό επίπεδο;»

Πρώτον, κανείς δεν υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε ευρωπαϊκά γεγονότα, είτε σε κινηματικό επίπεδο –μέσω του συντονισμού των εργατικών/λαϊκών κινημάτων των ευρωπαϊκών χωρών- όσο και σε πιο «θεσμικό» (όσο η χώρα παραμένει στη μπότα της ΕΕ) επίπεδο -Ευρωεκλογές-. Άλλο αυτό όμως και άλλο να μιλάμε για μία «καλή» ΕΕ, η για μία «μεταρρυθμίσιμη» ΕΕ. Είναι ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες αντιλαμβάνονται το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν για την τύχη τους (την ίδια τη Δημοκρατία δηλαδή). Πριν τις τελευταίες εκλογές στην Πορτογαλία, η ΕΕ είχε δεσμεύσει τα δύο μεγάλα πορτογαλικά κόμματα ότι θα κινούνταν αυστηρά εντός πλαισίου Μνημονίου. Ο Ευρωπαίος εκπρόσωπος Amadeu Altafaj εύλογα ρωτήθηκε αν αυτό είναι δημοκρατικό, καθώς δεν δίνεται -πρακτικά- καμία άλλη επιλογή στον πορτογαλικό λαό. Η απάντηση του υπήρξε αφοπλιστική: «Δημοκρατική νομιμοποίηση; Δεν είναι απαραίτητο.(...) Δεν μπορούμε απλά να περιμένουμε άλλο -μέχρι να γίνουν οι εκλογές εννοεί-. (...) Δεν είναι πλέον το πρόγραμμα τους, είναι το πρόγραμμα μας».

Είναι φανερό πλέον, πως ΕΕ και λαϊκή κυριαρχία είναι έννοιες ασύμβατες. Το Δίκαιο της ΕΕ παράγεται από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (τα οποία δεν εκλέγονται από τους λαούς) και απλά επικυρώνεται από το Ευρωκοινοβούλιο. Το δε Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί έναν αντιδραστικότατο θεσμό, ο οποίος –παρά το ότι είναι εκλεγμένος από τους πολίτες- είναι τελείως αποκομμένος από τους λαούς, ψηφίζεται κάθε πέντε χρόνια, οι βουλευτές του –στην πλειοψηφία τους- δεν λογοδοτούνπουθενά και απλά επιδίδονται σε ένα όργιο μιζών από τα διάφορα lobbies (το οποίο μάλιστα φάνηκε ξεκάθαρα και σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μετά από ρεπορτάζ της γαλλικής τηλεόρασης). Είναι προφανές πως μία τέτοια διεφθαρμένη, αυταρχική δομή δεν θα μπορούσε ποτέ να παράξει Δίκαιο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ευρωπαϊκών λαών. Και όμως, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο υπερτερεί όχι μόνο των εθνικών νόμων, αλλά και των Εθνικών Συνταγμάτων! Όπως μας πληροφορεί το επίσημο site της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Η υπεροχή του ευρωπαϊκού δικαίου επί των εθνικών δικαιωμάτων είναι απόλυτη. (...) Το Δικαστήριο έχει εκτιμήσει ότι τα εθνικά συντάγματα υπόκεινται επίσης στην αρχή της υπεροχής. Επομένως εναπόκειται στον εθνικό δικαστή να μην εφαρμόζει τις διατάξεις συντάγματος που είναι αντίθετες προς το ευρωπαϊκό δίκαιο». Παρακάτω, μιλάει για κυρώσεις σε όσα κράτη δεν πειθαρχούν.

Ακόμα πιο ωμός είναι ο Tommaso Padoa-Schioppa (πρώην μέλος του Διευθυντηρίου της ΕΚΤ, υπουργός οικονομικών της Ιταλίας το 2006-2008 και σύμβουλος του Γιωργάκη κατόπιν, μέχρι να αποδημήσει εις Κύριον), ο οποίος σε αρθρογραφία του επισημαίνει πως «Η Ευρώπη δεν προχωράει από ένα δημοκρατικό κίνημα. (...) Ανάμεσα στους δύο πόλους, της λαϊκής συναίνεσης και της ηγεσίας κάποιων κυβερνώντων, η Ευρώπη δημιουργήθηκε μέσα από μία διαδικασία πεφωτισμένου δεσποτισμού»! Δεν είναι απλά η αντιδραστική θεωρία που λέει ότι ο κόσμος πρέπει να είναι «αμέτοχος», να κοιτάζει τη «δουλειά» του και τη βολή του και έτσι με τη βοήθεια κάποιων τεχνοκρατών θα πετύχουμε τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους (νεοφιλελεύθερη δοξασία που μας οδήγησε εδώ που είμαστε). Ο Schioppa αναγνωρίζει με τα λόγια του αυτό που πολλοί δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν. Ότι η ΕΕ δημιουργήθηκε μέσα από μια διαδικασία «πεφωτισμένου δεσποτισμού», από τα πάνω δηλαδή,χωρίς τη λαϊκή συναίνεση. Εδώ η ιστορία της εισαγωγής της χώρας μας στην ΕΟΚ, παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού είναι ενδεικτική, όπως και η ωμή απειλή προς τον Ιρλανδικό λαό να ψηφίσει υπέρ της συνθήκης της Λισσαβώνας σε δεύτερο δημοψήφισμα (αφού προηγουμένως την είχε απορρίψει). Για να μην αναφερθούμε στο όργιο αντιδημοκρατικότητας που συντελείται στον Ευρωπαϊκό Νότο, με προεξάρχουσα τη χώρα μας.

Ακόμα και έτσι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο,όχι απλά ως απότοκο μίας μεταρρυθμιστικής πολιτικής, αλλά ως αποτέλεσμα κινημάτων και κοινωνικών αγώνων. Το επιχείρημα αυτό διατηρεί ακόμα ισχυρά ερείσματα, ιδιαίτερα στους κόλπους της Αριστεράς. Εδράζεται σε μία θεωρία που αντιλαμβάνεται την πολιτική της ΕΕ ως αποτέλεσμα ταξικών συσχετισμών. Κριτήριο της θεωρίας όμως είναι η πράξη, αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Αν ίσχυε η παραπάνω άποψη, τότε την περίοδο 2010-2012 (όπου υπήρχαν εντονότατες κινηματικές διεργασίες στον Ευρωπαϊκό Νότο) θα έπρεπε να έχουμε σαφή φιλολαϊκή, αντι-νεοφιλελεύθερη στροφή της ΕΕ. Αντ’ αυτού, τα μνημόνια πέρασαν κανονικά και αυτές οι πολιτικές παραμένουν στέρεες στις υπό-μνημόνια χώρες, ενώ η πολιτική της λιτότητας έχει γίνει πλέον ο κανόνας στην ΕΕ. Η παραπάνω θεωρία δεν ανταποκρίνεται ούτε καν σε επίπεδο Κράτους, αν αναλογιστούμε τους μαζικούς λαϊκούς-εργατικούς αγώνες που έχουν μεσολαβήσει από την υπογραφή των μνημονίων και μετά στην Ελλάδα, που δεν αποτυπώθηκαν όμως διόλου στην ασκούμενη κρατική πολιτική. Πόσο μάλλον να την γενικεύουμε και σε υπερεθνικά μορφώματα, όπως η ΕΕ. Ακόμα και αρνήσεις όμως χωρών να υλοποιήσουν προαποφασισμένα σχέδια του Eurogroup, αποδείχτηκαν ατελέσφορες μέσα στο πλαίσιο της ΕΖ. Όταν το Κυπριακό Κοινοβούλιο ψήφιζε συντριπτικά κατά του κουρέματος, η απάντηση που ήρθε από την Ευρώπη δεν ήταν η απόσυρση των μνημονιακών πολιτικών (όπως πολλοί υπολόγιζαν), αλλά ένα τελεσίγραφο από την ΕΚΤ, ότι αν εντός μίας εβδομάδας δεν αποδεχτούν το κούρεμα, θα σταματήσει την παροχή ρευστότητας στις Κυπριακές τράπεζες (κάτι που ισοδυναμεί με έξοδο από την ΕΖ).

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Η εμπειρία και η ιστορία δείχνουν ότι μόνο με ρήξεις και ανατροπές θα μπορέσουμε να έχουμε πραγματικά προοδευτικές εξελίξεις στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Είναι αναγκαίο εδώ και τώρα να ανοίξει ο διάλογος στην ελληνική κοινωνία γύρω από τα θέματα της ΕΕ και της ΕΖ, γιατί κάθε φορά που ο αντίπαλος στριμώχνεται, όλο παίζει αυτό το χαρτί. Να κάνουμε τον κόσμο να αντιληφθεί πως μίας έξοδος από την ΕΕ όχι απλά δεν είναι «απευκταία», αλλά μπορεί –και είναι αναγκαία προϋπόθεση για- να σηματοδοτήσει την απαρχή μίας νέας πορείας για το λαό και τη χώρα, μίας πορείας ανεξάρτητης, όπου θα συνδιαλέγεται με τους υπόλοιπους λαούς σε ισότιμη βάση και όχι ως καρπαζοεισπράκτορας των διεθνών τοκογλύφων. Γι’ αυτό πρέπει επειγόντως να υπάρξει μία συμπαράταξη των γνήσιων ριζοσπαστικών, αριστερών δυνάμεων, να διαμορφωθεί ένας σαφής αντι-ιμπεριαλιστικός, δημοκρατικός πόλος, που όχι μόνο θα βάζει τους παραπάνω προβληματισμούς στην ημερήσια διάταξη, αλλά θα συμβάλλει στην οργάνωση του λαού απέναντι στην λαίλαπα που επανέρχεται δριμύτερη. Είναι επιτακτικότερο παρά ποτέ όλες οι δυνάμεις που αναγνωρίζουν αυτήν την αναγκαιότητα, να κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις από τα αποκόμματα δηλώσεων που παραθέτουμε είναι όλες δικές μας. Την ευθύνη της μετάφρασης των δηλώσεων την φέρει ο γράφων.

*Ο Νέστορας Νεστορίδης είναι μέλος της Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού.

από το «iskra.gr»