ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Κεφάλαιο 7, Μέρος Α’: ΛΙΓΟΙ ΓΡΑΙΚΟΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

του Παντελή Μιντεκίδη

  

Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε πώς διαμορφώθηκε η γραικική άρχουσα κάστα, δηλονότι δεν πρόκειται για ελληνική αλλά για γραικική μάζα, δουλόγονων και ως εκ τούτου δουλόφρονων μισελληνικών αθλιοτήτων εγκαταβιούντων επί την Ελληνική χερσόνησο και των περί αυτής Ελληνικών νήσων, οίτινες, συνεργάτες- συνεκμεταλλευτές όντες με τους Οθωμανούς των κατοίκων της χερσονήσου, εξεγερθέντες βιαίως, διεκδίκησαν την κρατική εξουσία από τους δεύτερους το 1821, ουδεμία φυσικά σχέση έχοντες με οράματα εθνικοαπελευθερωτικά ή αστικοδημοκρατικά όπως ψευδώς διατείνονται ή διδάσκουν στα σκοταδιστικά τους σχολεία (επρόκειτο δηλαδή για μία καθαρώς εκ των άνω εξέγερση: τα έσπασαν οι δύο συνεκμεταλλευτές και ο ένας, ο γραικός,  στράφηκε εναντίον του άλλου για να αποσπάσει ένα κομμάτι από την οθωμανική τούρτα, διατηρώντας τα βασικά χαρακτηριστικά των Οθωμανών επί ιουδαιοχριστιανικής ιδεολογίας και Ελληνικής γλώσσας) -οπόταν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων συνέδραμαν ευεπιφόρως προς τον σκοπό αυτό- και εξαπατώντας διάφορους τοπικούς λαϊκούς αγωνιστές, λίγους αφελείς παροίκους και κάποιους εθελοτυφλούντες φιλέλληνες προκειμένου να αποσπάσουν την υποστήριξή τους, δημιούργησαν μία νέα μικρή φεουδαρχία (αποκαλούμενη ψευδωνύμως «Ελλάς», μόνον από τους ίδιους, και ορθωνύμως «Γραικία», από όλον τον δυτικό κόσμο, και σφαλλωνύμως «Ιωνία», από τον ανατολικό κόσμο) από τις σάρκες της ογκώδους Οθωμανικής, υποκαθιστώντας πλήρως και επί τα χείρω τους Οθωμανούς κατακτητές σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που να κάνουν την Οθωμανική κατοχή να φαντάζει στους σημερινούς για πολλοστή φορά εξανδραποδισμένους κατοίκους της χερσονήσου, σαν νόστιμον ήμαρ.

Βεβαίως η βορβορώδης δυτική διπλωματία της Αμερικής και της Ευρώπης, σεβόμενη δήθεν ...

την ιστορική αλήθεια απεκάλεσαν το νέο κράτος Greece (ίσως ορθωνύμως) και την γλώσσα του Greek (σίγουρα ψευδωνύμως, αντί του ορθού Hellenic), ενώ αντιστρέφει σήμερα πλήρως την ιστορική αλήθεια στην περίπτωση των Φυρομέζων, αφού ήδη έχουν ονομάσει ψευδωνύμως την FYROM ως «Μακεδονία», και επίσης ψευδωνύμως την βουλγαροσλαβοτουρκική τους διάλεκτο ως «Μακεδονική», για να καταδειχθεί για  ακόμη μία φορά στην ιστορία, φαινομενικώς, ο άπειρος και ανίατος φθόνος και κόμπλεξ κατωτερότητας που τους κατατρώγει έναντι ό,τι του Ελληνικού, αλλά ουσιαστικώς, η πάγια ροπή τους προς περιφρόνηση κάθε ιστορικής αλήθειας, όταν πρόκειται να προσπορισθούν πέντε δολάρια ή ευρώ, οι άθλιοι δυτικοί λιγούρηδες «σύμμαχοι», χωρίς φυσικά να είναι αμέτοχη σε αυτό το ιστορικό ανοσιούργημα η «ελληνική» άρχουσα τάξη, η οποία, ως σαφώς μη ελληνική έως μισελληνική, ήταν και εξακολουθεί να παραμένει πρόθυμη να ξεπουλήσει-ξεφορτωθεί ότι το Ελληνικόν, αφού ποτέ δεν ήταν, ούτε ένιωθε καθ’ οιανδήποτε έννοια, περισσότερο ελληνική από ότι γραικοοθωμανική.

Έκτοτε και μέχρι των ημερών μας, έχει παραμείνει μία χαμαιλεόντιος γραικική άρχουσα κάστα, λειτουργούσα ανέκαθεν κατά τα πρότυπα των διεθνών μαφιόζικων οργανώσεων, η οποία άλλοτε μετουσιώνεται σε γραικυλοτουρκική, άλλοτε σε γραικυλοαγγλική, άλλοτε σε γραικυλοαμερικανική και υπό τις σημερινές συνθήκες σε γραικυλογερμανική (γερμανοδωσίλογη) άρχουσα κάστα, η οποία στην εξέλιξή της ενσωμάτωνε και άλλα μεγαλοαστικά στοιχεία που ετύγχανε να ευδοκιμήσουν συναπαρτίζοντας έτσι την σημερινή άρχουσα τάξη της Ελλάδος (Γραικίας).

Φυσικά σήμερα όλος ο κόσμος έχει καταλάβει τί καπνό φουμάρει αυτή η άρχουσα τάξη, ηθικού αναστήματος αλητοσυμμορίας, που έχουν γίνει περίγελοι ακόμη και των πιο τιποτένιων ευρωφερέφωνων, παραδείγματος χάριν, κάθε φορά που το δύσμορφο κονκισταδόρικο γένωμα, νεαντερνταλικής καταγωγής, Εμανουέλ Μπαρόζο, βλέπει τον Σαμαρά να τον πλησιάζει, λέει προς τον παρακαθήμενό του στα «Γαλλικά»: «Νά, έρχεται κι ο μαλάκας!». Μία ευρύτερα διαδεδομένη στην Ευρώπη εικόνα για τους έλληνες, στην δημιουργία της οποίας παντοιοτρόπως συνεισέφεραν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ισόποσα.

Αυτό το καρκινικό σύσσωμα -που διαχρονικώς ταυτενσωματώνει σαν μαύρη τρύπα όλους τους μεγαλοαστούς, αφήνοντας ωστόσο απέξω τους μικρούς και μεσαίους αστούς για να τους εκμεταλλεύεται- είναι που ευθύνεται για όλες τις εθνικές τραγωδίες, όχι μόνον των Ελλήνων αλλά όλων των λαοτήτων που ευρίσκονται υπό την κατοχήν του τα τελευταία διακόσια χρόνια και ζούν εγκατασπαρμένοι στην Ελληνική χερσόνησο και τις περί αυτής Ελληνικές νήσους, με πλέον διαβόητη την τραγωδία της συγκρότησης ενός άθλιου, εθελόδουλου λαϊδίου, φορέως ενός εκφυλισμένου λόγου μακράν απέχοντος του Έλληνος Λόγου, από την πλέον τετριμμένη επιφαινόμενη όψη («το φεγγάρι» αντί «η σελήνη», «ο ή-λιος» αντί «ο ή-λι-ος», «κάπχιος» αντί «κά-ποι-ος» κοκ.) έως την βαθύτατη ουσία του Ιστορικού Ταυτολόγου (ανατολικογενής σπηλαιοτρομολαγνικός ιουδαιοχριστιανισμός των δουλόφρονων Γραικών, δολοφονικώς ισταμένου κατεναντίον της Ελληνικής Μυθολογίας των ελευθερόφρονων Ελλήνων, μιας μυθολογίας αποτελούσης στοιχείο του πνευματικού εποικοδομήματος των Ελλήνων, καθολικού και διαχρονικού μέτρου απασών των λογικών, ηθικών, αισθητικών και αισθαντικών αξιών ή νοημάτων, των εις το διηνεκές ελληνιζομένων, τουτέστιν συνανθρωπιζομένων και ουδεμίαν σχέσιν έχουσα με θρησκεύματα και επέκεινα Θεούς).

Η κατοχή αυτή σήμερα υπαστατώνεται και κορυφώνεται υπό το κράτος των μονοπωλίων της ιουδαιοπροτεσταντικής Αντιδραστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον εποικισμό της Ελληνικής χερσονήσου και την καταφόδευσιν του Ιερού Βράχου για δεύτερη φορά στην ιστορία από έναν άλλο επίσης εξ ανατολών εισβολέα και αντιγραφέα του πρώτου, τον υπανθρωποϊσλαμιστικό βόρβορο, επίσης ήδιστον έδεσμα και της αμέπτως συναρμοζούσης με την άρχουσα κάστα γραικυλοαριστεράς, ενός σουπερμάκετ μαρξιστοειδών υποπροϊόντων (συλλήβδην και αναφανδόν αντι-Σταλινικών …) του μονοπωλιακού και σήμερα πλασματικού κεφαλαίου, ενός κεφαλαίου απαρνητικού του παλαιοφασιστικού φαινόμενου και ιδρυτικού του νεοφασιστικού στο οποίο εμπράκτως προσχωρούν σήμερα σωρηδόν τα εν λόγω μαρξιστοειδή υποπροϊόντα, υπερφαλαγγίζοντας και καταλείποντας την γραικική Χρυσή Αυγή υπερασπίστρια του παλαιοφασιστικού τοιούτου, έσχατη εφεδρεία του νεοφασιστικού.

Όλες οι ευρωπαϊκές αστικές άρχουσες τάξεις πέρασαν από το επαναστατικό τους στάδιο στο προοδευτικό, στην συνέχεια στο συντηρητικό, πριν καταλήξουν στο σημερινό τελικό τους επιθανάτιο στάδιο, αυτό της καθολικής εθνικής και κοινωνικής αντίδρασης.

Μόνον η ελληνική (γραικύλικη) άρχουσα τάξη ήταν εκ γενετής αντιδραστική και παραμένει μέχρι σήμερα αντιδραστική, μεταστρεφόμενη κατά καιρούς και σε εθνοπροδοτική. Από την γέννησή της και μέχρι σήμερα που ψυχορραγεί, παραμένει μία ανεξέλικτη ιστορικώς λιμνάζουσα τάξη σε ένα και το αυτό στάδιο, της καθολικής εθνικής και κοινωνικής αντίδρασης, φορτωμένη με ένα ιστορικό ψέμα (Ελληνική) το τεράστιο βάρος του οποίου αδυνατεί να σηκώσει και σε κάθε περίπτωση φροντίζει να απεμπολεί, όθεν και ο χαρακτήρας των πράξεών της: Μίσος για την Ελλάδα, μίσος για το έθνος των Ελλήνων, μίσος για τον ελληνικό λαό, μα πιο βαθύ μίσος για ότι θυμίζει εθνική καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη. Μία τάξη κατακτητής του ίδιου της του τόπου, μία τάξη που ποτέ δεν αναπληρώνει τις φθορές που προκαλούν στις προϋποθέσεις ύπαρξής της οι συνέπειες αυτών των προϋποθέσεων, δηλαδή τα ληστρικά κέρδη.

Και ως γνωστόν, όταν οι συνέπειες δεν μεριμνούν ώστε να αναπληρώνουν τις φθορές που προκαλούν στις προϋποθέσεις ύπαρξής τους, τότε αναποδράστως επέρχεται η χρεοκοπία.

Για αυτό η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος (Γραικίας) δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία των χρεοκοπιών του κράτους της, που προκλήθηκαν φυσικά από την άρχουσα τάξη της, καθώς και οι «διασώσεις» της με το αίμα του λαού, που όμως, ως συγγράψασα η ίδια την ιστορία, παρουσιάζει αυτές τις διασώσεις ως έργα των «συμμάχων» της κατ’ ουσίαν αφεντικών της ή αυτής της ιδίας.

Βεβαίως, η προαναφερθείσα δουλοφροσύνη δεν αποτελεί κάποιο ψυχολογικό καπρίτσιο της γραικικής άρχουσας κάστας, παρά είναι ένα υλικότατο ιστορικό χαρακτηριστικό, και για την ακρίβεια συνιστά την κύρια καθορίζουσα του τρόπου ύπαρξής της:

Είναι ακριβώς αυτή η εθελοδουλία της κάστας προς τον εκάστοτε ηγεμονεύοντα ιμπεριαλιστή που συνιστά την ασπίδα προστασίας της από τον εσωτερικό θανάσιμο εχθρό της, τους Έλληνες (οι οποίοι τελούν διαχρονικώς υπόδουλοι στους ρωμαιο-φραγκο-βυζαντινο-οθωμανούς και «απελευθερωθέντες» κατά την λεγόμενη Ελληνική Επανάσταση μόνον από τους τελευταίους, και εκείνο τύποις μόνον, αφού αυτή η «απελευθέρωση» εσήμανε και την ταυτόχρονη υποδούλωση των Ελλήνων στην Γραικική-Greek άρχουσα κάστα) και οι οποίοι ανά πάσαν ώραν και στιγμήν ελλοχεύουν με το λεπίδι στο χέρι για την απόδοση απωθημένου, διακαούς και διιστορικού κοινωνικού δικαίου αφορών στο αντίτιμο των εγκλημάτων που υπέστη ο Ελληνισμός και εξακολουθεί να υφίσταται από αυτήν την κάστα κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, αλλά και προγενέστερα …

Σήμερα είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία που δίνεται στους σκλαβωμένους Έλληνες και τους παρακατοικούντες Γραικούς για να αφανίσουν την γραικυλογερμανική άρχουσα κάστα από προσώπου γής:

Από την μία αυτή ευρίσκεται εγκλωβισμένη από τους «συμμάχους» της Γερμανούς και από την άλλη από τον λαό που κατασφαγιάζει, επομένως, αν υποστεί μία συνολική, ακαριαία και βίαιη επίθεση διαρκείας μιάς νυκτός, είναι περισσότερο από βέβαιον ότι θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

Αντιθέτως, αν η κάστα δεν υποστεί αυτήν την σύντομη επίθεση, τότε θα σημαίνει ότι ο λαός αυτός έχει συνειδητώς επιλέξει τον αμαχητί, ιστορικό πλέον τώρα, καταφανισμό του ...

Αλλά αν θέλει κανείς κυνικώς να ερμηνεύει τα γεγονότα, η Γραικία (Greece) όχι μόνον δεν απελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς αλλά χειρότερα, έχει ήδη απολέσει την όποια «ελευθερία» είχε κατακτήσει μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους. Όψεις αυτής της αλήθειας συνιστούν πράξεις, παραδείγματος χάριν, ο Σαμαρωμένος γάιδαρος, μετά και την απαντητική δήλωση των τούρκων στην ρηματική διακοίνωση του κυρίου Τίποτα στον ΟΗΕ, επισκέφθηκε έρποντας την μαμά Τουρκία, τούτη την φορά ως γραικυλότουρκος.

Γιατί άραγε;

Για να υπογράψει νεο-οθωμανικό μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας.
Για να παρουσιάσει το σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων στους Τούρκους επενδυτές του βαθέως κράτους.

Για να καταθέσει στεφάνι στον γενοκτόνο Κεμάλ Πασά.

Για να προκαλέσουν οι τούρκοι κάποιο αντιπερισπασμό, σε περίπτωση που ξεσπάσει η εγγύς εξέγερση των Ελλήνων, με το αζημίωτο φυσικά, να βρέξουν και οι Τούρκοι λίγο το ποδαράκι τους στο Αιγαίο …
Για να δώσει μετά από δύο εβδομάδες το παρών του στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου και να μιλήσει στους βαλκάνιους ιθαγενείς για την Εθνική Παλιγγενεσία.

Ο δοσίλογος, örgüt işbirlikçi, kollaborationist !!!

Ίδιος ο προκάτοχός του, Γιωργάκης, ίδιος ο πολιτικός του πατριός Μητσοτάκης.

Πάντα πιστή λοιπόν σύσσωμη η άρχουσα κάστα στην προγονική της εθελοτουρκόδουλη πολιτική (άλλωστε το αίμα νερό δεν γίνεται) που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, όπως παραδείγματος χάριν.

Ιωάννης Μεταξάς:

Ιδού το κείμενο του συλλυπητήριου τηλεγραφήματος που απέστειλε ο Ι. Μεταξάς στην τουρκική ηγεσία, όταν ψόφησε ο Κεμάλ Πασάς:

«Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Αττατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι σφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκινημένης ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη δια παντός τα τύχας του ευγενικού τουρκικού έθνους.»

Πέραν φυσικά του γεγονότος ότι ο ίδιος αυτός εθελοτουρκόδουλος στις 11 Νοεμβρίου του 38 έδωσε εντολή να ονομαστεί μία οδός στην Θεσσαλονίκη ως Οδός Κεμάλ Ατατούρκ!

Ας δούμε όμως και το έτερον γιουσουφάκι (πιθανό έτυμο: you-should-fuck-it, στην γλώσσα του ιμπεριαλισμού …).

Γεώργιος Παπαδόπουλος:

Ο θιασώτης της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας, το όραμα του μεγάλου πατριώτη Γ. Παπαδόπουλου δεν ήταν άλλο από την Συνομοσπονδία με τους τούρκους (sic).
Έξι μήνες μετά την πρωθυπουργοποίησή του, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη που έδωσε στην καθημερινή εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως, Μιλιέτ, και που δημοσίευσε η εφημερίδα αυτή στις 28 Ιουνίου 1968, δήλωσε: «Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου … πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου».
Ο τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών εννοούσε ομοσπονδία, για να λάβει από τον Παπαδόπουλο την απάντηση:

«Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας … Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση».
Το 1969 και το 1970, ο αρχηγός της εθνικής επαναστάσεως έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία αλλά χρειάστηκε να περιμένει την στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971, για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη. Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη τύπου, στις 25 Μαΐου 1971.

Έλεγε πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι ο έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στην Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος του είχε κάνει. Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτιόταν από δύο όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων και την λύση του Κυπριακού. Όσο για το κυπριακό, η γνώμη του αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως τρομάρα του, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προαπαιτούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, «να χάσουμε το πέταλο για το καρφί» και πρόσθεσε ο Παπαδόπουλος:

«Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί. Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει. Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε.»

Τα «οράματα» της κοινωνικής αντίδρασης, οραματίζονται -τι άλλο;-  την κοινωνική αντίδραση. Το ευγενές τουρκικό έθνος όμως έχει καταλογισμένες στην πλάτη του  ουκ ολίγες ευγενείς γενοκτονίες κατά του ελληνικού έθνους, αλλά και άλλων εθνών.

Τα εθνικά ζητήματα είναι κοινωνικά ζητήματα, άρα με την ειδική εθνική τους μορφή, ταξικά ζητήματα και αυτά, τουλάχιστον σε τελευταία ανάλυση. Ο διαχωρισμός των εθνικών ζητημάτων από τα διεθνικά, αλλά και αυτών με την σειρά τους από τα εν γένει κοινωνικά και των τελευταίων από τα ταξικά, τα πολιτικά και οικονομικά κλπ. συνιστά καθαρή μεταφυσική αντίληψη της ιστορίας η οποία ουδόλως συνάδει με την Ματεριαλιστική Επιστήμη. Βλέπετε η διαλεκτική προαπαιτεί καθολική θεώρηση του υλικού κόσμου γενικώς και της φυσικοϊστορικής εξελικτικής διεργασίας ως ενιαίου όλου.

Αναφέρουμε αυτά απλώς για να γίνει κατανοητό τί υποθάλπεται μέσα στο νεόφερτο προϊόν της άρχουσας κάστας, την Χρυσή Αυγή, και τον ρόλο της αντιδραστικής πατριωτικής δεξιάς στην Ελλάδα:

Η αντιδραστική πατριωτική δεξιά στην Ελλάδα δεν διαπράττει μόνον προδοσίες, αλλά τις προαναγγέλλει κιόλας. Ο ρόλος που η κάστα επιφυλάσσει στην Χρυσή Αυγή είναι διπλός:

α) Εξωτερικός: Να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός άσκησης πίεσης προς την γερμανική κεφαλαιοκρατία προκειμένου να μην πληρώσει δεκαράκι για την ληστρική χρεοκοπία που προκάλεσε, μεταφέροντας όλα τα χρέη της στις πλάτες του λαού που όμως αυτός οσονούπω τερματίζει τις πληρωμές.

β) Εσωτερικός: Σε δεδομένη χρονική στιγμή, όταν δεν θα ελέγχει τις οσονούπω επαναστατημένες λαϊκές δυνάμεις, θα χρησιμοποιήσει την Χρυσή Αυγή (στην οποία σταδιακώς ενσωματώνει και διάφορα μειωμένης σκεπτικής ικανότητας παιδιά που εργάζονται στην «ελληνική» αστυνομία) για να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, ελπίζοντας ότι και αυτήν την φορά θα γλυτώσει τον κατασφαγιασμό από το Νέο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, καθώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία …

Άλλωστε, η Χρυσή Αυγή ουδέποτε έχει κρύψει τις διαθέσεις της:

«Για να πέσει η κυβέρνηση χρειάζεται μία λαϊκή εξέγερση. Αλλά λαϊκή εξέγερση δεν μπορεί να γίνει χωρίς λαϊκό ηγέτη που να τραβήξει τις μάζες μπροστά. Η αριστερά θα μπορούσε να προκαλέσει αυτήν την εξέγερση εκ των κάτω, αλλά δεν το πράττει διότι είναι πουλημένη στην άρχουσα τάξη.

Ως Χρυσή Αυγή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε μία τέτοια εξέγερση, διότι εμείς πιστεύουμε στην επανάσταση εκ των άνω, από μία άρχουσα ηγέτιδα τάξη που θα μας εμπνέει. Αλλά αυτή η τάξη δεν έχει ακόμη πλαστεί. Η ώρα της Χρυσής Αυγής πλησιάζει, αλλά δεν ήρθε ακόμη.»

Τί θέλει να πει ο εβραιοφάγος ΜιχαήλΗλίας;

 1. Η Χρυσή Αυγή θα καταλάβει την εξουσία εκ των άνω με την βοήθεια μιας άρχουσας ηγέτιδας τάξης -δηλαδή μερικών εκατοντάδων ανθρώπων- που ευρίσκεται όμως υπό εκκόλαψιν, διατηρώντας τον λαό στον καταψύκτη, έχοντας ωστόσο εξασφαλίσει ένα ποσοστό ψήφων που θα ανεχθεί και θα νομιμοποιήσει, αν δεν στηρίξει κιόλας, αυτήν την εξέγερση.

Πώς λέγεται πολιτικός αυτός ο τρόπος κατάκτησης της εξουσίας;

Λέγεται πραξικόπημα της άρχουσας τάξης επί του λαού.

2. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει πρόβλημα ως προς το ποιά θα είναι αυτή η ηγέτιδα άρχουσα τάξη, ούτε την προσδιορίζει. Και επειδή, ως γνωστόν, για να δημιουργηθεί μια άρχουσα ηγέτιδα τάξη χρειάζονται κάποιοι αιώνες, έστω αρκετές δεκαετίες και χρόνος δεν υπάρχει για μια τέτοια δημιουργία, ποιά είναι ο μοναδική εκδοχή άρχουσας ηγέτιδας τάξης που εννοεί;

Όλοι καταλάβατε σωστά. Ναι! Είναι, η ίδια η ήδη άρχουσα Αθηναϊκή ληστοσυμμορία, αυτή που έφερε την χώρα σε αυτό το σημείο καταστροφής.

Αυτή η κάστα μας λέει ο Μιχαλολιάκος ευρίσκεται πίσω από την ΧΑ και την δεδομένη στιγμή θα μας εξαγγείλει ότι τον εμπνέει, για να προχωρήσει στην εφόρμηση με τους επαναστάτες πορτιέρηδες, μόλις ο λαός κατέλθει στο πεζοδρόμιο για να εκφράσει το «ως εδώ και μή παρέκει» στην άρχουσα κάστα και την τρόϊκα.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα με την Χρυσή Αυγή.

Γι αυτό από την αρχή της σειράς αυτών των άρθρων δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι:

Είναι η ίδια η άρχουσα κάστα πίσω από την Χρυσή Αυγή (όπως και πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, δίδυμο αδερφάκι της ΧΑ) που την χρησιμοποιεί ως μηχανισμό εκβιασμού και για τον εσωτερικό της εχθρό, τον ελληνικό λαό, και για τον εξωτερικό της εχθρό, την Γερμανική κεφαλαιοκρατία που τώρα διεκδικεί όλη την ελληνική πίτα για την πάρτη της.

Η πολιτική αλληλουχία, σκεπτικό της κάστας, έχει ως εξής:

Φέρνω το ΠΑΣΟΚ, το καίω, δεν υποχωρούν.

Φέρνω την ΝΔ, την καίω, δεν υποχωρούν.

Θα φέρω ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΕ): Αν πιάσει ο αριστερός εκβιασμός, και υποχωρήσουν, καλώς, αν δεν πιάσει ο εκβιασμός …

Τότε παρευθύς φέρνω την ΧΑ. Τότε όμως η Γερμανία και η Ευρώπη θα οφείλει να πετάξει έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση την Ελλάδα. Επέρχεται γενικευμένο γεωπολιτικό μπάχαλο στην περιοχή, από κοντά και ο παγκόσμιος πόλεμος. Έτσι παίζει και ελπίζει να περάσει τον εκβιασμό της η πανούργα κάστα.

Λέει στους Γερμανούς:

Με τον λαό κάντε ότι θέλετε, απολύστε, κατασχέστε, εξορίστε, δολοφονήστε κοκ. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μην πληρώσω εγώ δεκαράκι για τα δάνεια που λεηλάτησα και συνεχίζω να λεηλατώ. Και αν με παραπιέσετε ώστε να πληρώσω και εγώ, εδώ έχω την Χρυσή Αυγή με τα συνακόλουθα.

Αυτός λοιπόν είναι ο ρόλος της ΧΑ -γνωστός και αναμενόμενος σε όλους τους παροικούντες άλλωστε- στην συγκεκριμένη πολιτική και ιστορική συγκυρία της χώρας και δυστυχώς ο αποβλακωμένος, ξερόλας γραικύλος του οποίου οι γνώσεις και παιδεία εξαντλούνται σε ότι προσλαμβάνει από τα τηλεοπτικά τουρκοβοθροκάναλα και τις ποδοσφαιρικές κολωφυλλάδες, έχει ήδη πιαστεί στο δόκανό της.

Αλλά από την άλλη -δεδομένου ότι η αξία ενός έθνους στην καπιταλιστική περίοδο μετράται γενικώς από την αξία της αριστεράς του, πρωτίστως της επαναστατικής- το κύριο, κρίσιμο καυτό ερώτημα παραμένει:

Πώς διάκειται η σύγχρονη νεοελληνική αριστερά, κομμουνιστική και μή, επαναστατική ή όχι;

Θα καταδειχθεί μέσα σε λίγες γραμμές ότι η συγκεκριμένη αριστερά είναι η ιδεολογική πρωτοπορία και ταυτοχρόνως ο κοινωνικός ουραγός του σύγχρονου τύπου φασισμού.

Ας γίνουμε πιο αναλυτικοί.
Όπως αναφέραμε και αλλού, ο σύγχρονος φασισμός εμφανίζεται με δύο μορφές.

Πρώτη: Πρόκειται για μία διεθνιστικώς εκσυγχρονισμένη, δημοκρατικότερη, επιφαινομενικώς αντιρατσιστική -αλλά ουσιαστικώς δουλεμπορική- εκδοχή του παλαιού φασισμού η οποία είναι προσαρμοσμένη στις επί του παρόντος κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανάγκες της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας.

Δεύτερη: Αφορά στον παλαιοφασιστικής, σοβινιστικό-ρατσιστικής κοπής φασισμό, ως έσχατη εφεδρεία της εκσυγχρονισμένης προαναφερθείσης μορφής.

Πώς λοιπόν πρέπει να καταπολεμηθεί και στις δυο αυτές μορφές του ο σύγχρονος φασισμός;
Θα προσεγγίσουμε το ζήτημα από την επιφαινόμενη όψη του, ως απείκασμα στο εποικοδόμημα και συγκεκριμένα από ιδεολογικής απόψεως. Είναι βέβαιο ότι οι διαθέτοντες κριτικό πνεύμα δεν θα δυσκολευθούν να αντιστοιχήσουν το επιφαινόμενο με την οικονομική, όθεν κοινωνικοταξική, ουσία του.

Είναι ευνόητο ότι τον εχθρό τον πολεμάμε συντριπτικώς μόνον στο έδαφος από το οποίο αναφύεται και τρέφεται, τουτέστιν στις προϋποθέσεις της ύπαρξής του.

Σε ότι αφορά την δεύτερη μορφή φασισμού, τον παλαιάς κοπής φασισμό, θα  πρέπει αυτός να αντιμετωπιστεί -από αυτούς που αληθώς επιθυμούν να τον πολεμήσουν- στο έδαφος του πατριωτισμού, προκαλώντας την αντιπαράθεση ανάμεσα στον γνήσιο πατριωτισμό από την μία, και τον κίβδηλο, προγονόπληκτο, σοβινιστικό νεοραγιαδισμό μαζί με τα απολειφάδια του αστικού μεγαλοϊδεατισμού, από την άλλη.

Σχετικώς με την πρώτη μορφή φασισμού, τον νέας, σύγχρονης κοπής διεθνιστικό φασισμό, θα πρέπει αυτός να αντιμετωπιστεί στο έδαφος του γνήσιου διεθνισμού και σε ευθεία αντιπαράθεση κατεναντίον της φιλομεταναστευτικής, δουλεμπορικής ιδεολογίας και πολιτικής, κατεναντίον του κοσμοπολιτισμού των αγορών και των τεσσάρων κίβδηλων ελευθεριών, κατ’ ουσίαν βαρέων αλύσων για τους λαούς:

(1) Διακίνησης εμπορευμάτων

(2) Διακίνησης κεφαλαίων

(3) Διακίνησης υπηρεσιών

(4) Διακίνησης εργατικού δυναμικού

(ελευθεριών τις οποίες θέλει να κατοχυρώσει η υπερμονοπωλιακή, πολυεθνική, σύγχρονη παγκόσμια κεφαλαιοκρατία, προκειμένου να εισάγει την κοινωνία σε έναν ζοφερό δουλοπαροικιακής μορφής (ΕΟΖ) κεφαλαιοκρατικό μεσαίωνα) Μάλιστα, η αντιμετώπιση αυτού του φασισμού οφείλει να γίνει αντιπαραθέτοντας την διεθνιστική αλληλεγγύη του προλεταριάτου στους οργανωμένους και αγωνιζόμενους αδελφούς τους των άλλων χωρών για την επιτυχία του προλεταριακού αγώνα σε όλα τα ξεχωριστά έθνη, ώστε οι εργατικές τάξεις τους να νικήσουν η κάθε μία την «δική» της άρχουσα τάξη και να εξυψωθούν σε εθνικώς ηγέτιδες δυνάμεις στις δικές τους ξεχωριστές χώρες η κάθε μία, οποτεδήποτε φυσικά συντρέχουν οι προϋποθέσεις ευόδωσης αυτών των μαχών.

Η προσταγή των Μάρξ-Έγκελς είναι: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!». Γιατί άραγε; Μα προφανώς διότι έτσι θα μπορέσουν αρχικώς να καταστούν οι ίδιοι ηγέτιδες δυνάμεις του έθνους τους και από αυτήν την θέση να ξεριζώσουν οριστικώς τις αστικές εκμεταλλεύτριες τάξεις. Κατ’ ουδέναν τρόπο, ακόμη και με την πιο τρελή φαντασιακή ερμηνεία, φαίνεται να προτάσσουν οι Μάρξ-Έγκελς αυτό για το οποίο εκδήλως αγωνίζεται όλη η Γραικική αριστερά που κινείτε με την δική της προσταγή: «Προλετάριοι όλων των χωρών διαλύστε τα έθνη σας», κάτι που αν συνέβαινε θα μετέτρεπε όλα τα μικρά έθνη σε δουλοπαροικίες των δύο-τριών μεγάλων εθνών.

(Είναι άλλωστε απολύτως βέβαιον ότι η δική μας αριστερά ακόμη και σε έναν πόλεμο με την Τουρκία θα έστρεφε τα όπλα προς τα πίσω!

Ένας από τους λόγους -ο ακραιφνής πατριωτισμός του- για τους οποίους η αριστερά με μεγάλη προθυμία συμμετέσχε στην δολοφονία του ιστορικού της ηγέτη, μεγάλου Έλληνα πατριώτη, Νίκου Ζαχαριάδη.)

Η δική μας λοιπόν εγχώρια σύγχρονη Γραικική «αριστερά» πώς διεξάγει αυτόν τον διμέτωπο αγώνα κατά του φασισμού;

Απέναντι στον παλαιοφασισμό η ελληνική αριστερά αντιπαρατάσσει έναν αντιπατριωτικό ψευδοδιεθνισμό, αντιμετωπίζοντάς τον -ούσα αντικειμενικώς η ίδια ιδεολογική πρωτοπορία του νέας κοπής εκσυγχρονισμένου φασισμού και δίνοντας την μάχη φυγομαχώντας από το πραγματικό πεδίο μάχης- διπλώνοντας την σημαία μπροστά στον ταξικό εχθρό.

Απέναντι στον νεοφασισμό η ελληνική αριστερά τάχει διπλωμένα εξ αρχής, ταυτίζεται μαζί του από την άποψη της τακτικής επικαλούμενη μόνον την διάφορη στρατηγική θεωρητική στόχευση, αλλά η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δεν γίνεται αν συμβαδίζεις μέχρι αυτήν με τον σύγχρονο, «δημοκρατικώς» φασιστικό, καπιταλισμό...

Έτσι ο όποιος σοσιαλισμός της ελληνικής «αριστεράς»  γίνεται σαν την «βασιλεία των ουρανών», βρίσκεται στο επέκεινα, και το παρόν ή το μέλλον «ούκ έστιν εν τω κόσμω τούτω».

Όσο ο σύγχρονος «δημοκρατικός» φασισμός που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξουσιάζει, βλέπει αυτήν την «αριστερά» να καθαρίζει την μπουγάδα για πάρτη του, φροντίζει να αποδυναμώνει σε φυσιολογικά μεγέθη το πρωτότοκο δίδυμο αδελφάκι του -που δεν το συντηρεί παρά μόνον ως έσχατη οικογενειακή εφεδρεία- και το κατορθώνει συντηρώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στο δίδυμο και την ιδεολογική του πρωτοπορία και κοινωνικοπολιτική ουραγό του, την καλή «αριστερή» ξαδερφούλα του.

Αυτός είναι ο λόγος που όποιος διαθέτει έστω ενστικτώδη ταξικό ανδρισμό αποστρέφει το πρόσωπο από αυτήν την «αριστερά» (για να μην φτάσει μαζί της στο σημείο όπου -ταξικές- αδερφές και παλληκάρια γίνουμε μαλλιά κουβάρια) η οποία διανύει κοινωνικώς την έσχατη περίοδο ύπαρξης προ του κοινωνικού της θανάτου.

Το πτώμα αυτής της αριστεράς θα είναι τόσο τοξικό που η νέα άνοδος ενός πραγματικώς επαναστατικού κινήματος δεν θα μπορεί να κρατήσει τίποτα από αυτήν, παρά θα την ξαποστείλει στο κρεματόριο για κάψιμο κι απολύμανση όλων των χωρών όπου άφησε τα ταξικώς ακάθαρτα ίχνη της!

Εν κατακλείδι, παλαιού τύπου και νέου τύπου φασισμός: Το αυγό του όφεως και το αυγό του εξ «αριστερών» εκκολαπτόμενου μεσσιανικού-μεσαιωνικού δεινοσαύρου, που αν εκκολαφθεί τότε ο όφις του παλαιοφασισμού θα ομοιάζει με το γνωστό φιδάκι ο Διαμαντής ...

Ωστόσο προκειμένου να λάβει κανείς την πραγματική εικόνα της αριστεράς σήμερα θα πρέπει να δει τα φαινόμενα από μια ευρύτερη οπτική γωνία.

Είναι απλό, τόσο το τί έγινε όσο και το γιατί έγινε.

Ξεκινώντας η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, τα διάφορα ΚΚ αναλόγως του επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας τους και των ειδικών αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών, τόσο αντικειμενικώς όσο και υποκειμενικώς -δηλαδή αναλόγως των αντικειμενικών συνθηκών ανάπτυξής τους ως πολιτικών υποκειμένων- διαχωρίστηκαν ως προς την πορεία που ακολούθησαν.

Τα μεν αναπτυγμένα μαζικά κόμματα των αναπτυγμένων χωρών που υφίσταντο ιδεολογικά την πίεση των δικών τους αρχουσών τάξεων και της δικής τους εργατικής αριστοκρατίας, βαθμιαίως αυτομόλησαν στις δικές τους ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις. Η μετάβαση, μετά από την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης Κοσύγκιν, στην σοσιαλιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική έθετε στα μαζικά ΚΚ, που σταδιακώς περνούσαν από την υιοθέτηση της παλινορθωτικής ιδεολογίας στην ξεκάθαρα αστική-σοσιαλδημοκρατική, το δίλλημα της επιλογής ανάμεσα στην πρακτόρευση των συμφερόντων του «σοβιετικού» σοσιαλιμπεριαλισμού ή το ανοιχτό πέρασμα στην υπηρεσία των αρχουσών τους τάξεων. Ήταν νομοτελειακό να επιλέξουν κατά κανόνα το δεύτερο.

Τα δε μή μαζικά κόμματα ακολούθησαν διάφορους δρόμους αναλόγως με τις δικές τους ειδικές συνθήκες εξέλιξης. Συνυπολογιζόμενης της ταξικής τους σύνθεσης, τα ΚΚ των χωρών μέσου και χαμηλού επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης διαχωρίστηκαν σε τρεις κύριες κατηγορίες συν μία ξεχωριστή υποκατηγορία.

Η πρώτη ακολούθησε τον δρόμο της ανοιχτής πρακτόρευσης των συμφερόντων της παλινορθωτικής κάστας της «Σοβιετικής» Ένωσης και της συνάδουσας εξωτερικής της πολιτικής.

Η δεύτερη ακολούθησε τον δρόμο της ρήξης με τους ρώσους ρεβιζιονιστές.

Η τρίτη στράφηκε προς τον οπορτουνισμό πχ. ο Χο Τσι Μινχ, που όταν τον ρώτησαν ποιά γραμμή επιλέγει μεταξύ των δύο γραμμών, της Ρωσικής ή της Κινέζικης, απάντησε ότι προτιμάει την εθνική ανεξαρτησία, παρά το γεγονός ότι τότε οι Κινέζοι ήταν πιο συνεπείς από την άποψη της προσήλωσης στις μαρξιστικές αρχές.

Τέλος, η ξεχωριστή υποκατηγορία εκπροσωπείται από πολλά κινήματα, και την Κούβα με τους Σοβιετικούς, αλλά με την λογική: «αι ημέραι πονηραί εισίν, τον χρόνον εξαγοραζόμενον».

Το ίδιο συνέβη και στις χώρες του υφαρπαχθέντος σοσιαλιστικού στρατοπέδου ως δορυφόρου τους, δια της εφαρμογής πολυμήχανων μεθοδεύσεων και συνομωσιών- από την «Σοβιετική» παλινορθωτική κάστα.

Οι μεν αναπτυγμένες χώρες πχ. Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία στασίασαν προτιμώντας μία δική τους πιο αυτόνομη πολιτική (και η ουσία δεν βρίσκεται εδώ στις ειδικές συνθήκες των ξεχωριστών διαδικασιών της ανοιχτής αντεπανάστασης σε αυτές τις χώρες, αλλά στην αναγκαιότητα που επέβαλλε το επίπεδο ανάπτυξης τους από το οποίο -αναλόγως των πολιτικών ταξικών συσχετισμών που διαμόρφωναν με τις επί πολιτικών συσχετισμών ίντριγκες τους, οι ρώσοι και ντόπιοι παλινορθωτές- καθοριζόταν τα ξεχωριστά και αυτόνομα συμφέροντα αυτών των χωρών).

Οι δε λοιπές χώρες του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου αποτελούν η κάθε μία ειδικές ξεχωριστές περιπτώσεις, μόνον η περίπτωση της Βουλγαρίας θα ενέπιπτε σε έναν γενικό κανόνα αφορώντα τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, αλλά έτυχε να ανήκει μόνη της σε αυτήν την κατηγορία.

Αυτό ήταν όλο.

Οι ηγέτες δεν υποπίπτουν στις ειδικές νομοτελειακές αναγκαιότητες, αλλά καθίστανται παράγοντες αναδιαμόρφωσης των αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών από τις οποίες εκπηγάζουν οι αντίστοιχες ειδικές νομοτέλειες.

Σήμερα η ελληνική αριστερά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ξενιτειά για τον λαό και την επιθυμητή κοινωνική πρόοδο. Από πού να αρχίσει και πού να σταματήσει κανείς.

Όλα τα επιχειρήματα της σύγχρονης νεοελληνικής ψευδοαριστεράς για το μεταναστευτικό ζήτημα στηρίζονται σε προκρούστειες εξομοιώσεις. Η ελληνική μετανάστευση εξομοιώνεται από τους κακόβουλους ή επιπόλαιους αριστερούς με την σύγχρονη μαζική λαθρομετανάστευση της αποσάθρωσης των κοινωνιών και της ακατάσχετης εγκληματικότητας. (Δεν περνάει ημέρα όπου ένας πακιστανός, ένας αφγανός, ένας δενξερωποιός να μην έχει διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα.)

Όχι λοιπόν!

Ούτε όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, ούτε όλοι οι λαοί είναι ίσοι, ούτε όλα τα έθνη είναι ίσα μεταξύ τους. Η ίδια η ιδέα της ισότητας κάθε άλλο παρά ως επιστημονικομαρξιστική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Είναι ξεκάθαρα μία αστικοηθική ιδέα, σαν τις εκατοντάδες που έχει υιοθετήσει από παραπλάνηση ή αποπλάνηση η ελληνική αριστερά και έχει εντάξει στο διανοητικό της επαναστατικώς ευνουχισμένο απαράτους, τυπικολογικώς μόνο αντίθετο του αστικού.

Άλλωστε, δίπλα σε μία τιποτένια αστική διανόηση μόνον μια τιποτένια σοσιαλιστική μπορεί να υπάρξει. Αυτή είναι η κατάσταση της ελληνικής(γραικικής) διανόησης από ιδρύσεως μέχρι και των ημερών μας: ψευδεπιγράφως «ελληνική», τυπικώς εβραιοχριστιανική και κατ’ ονείρωξιν ευρωπροτεσταντική, τελευταίως μάλιστα κατά τι και υπανθρωποϊσλαμοφασιστική.

Ο «διεθνιστής» ιουδαιοχριστιανός που συνέτριψε τους «εθνικούς» ισοπεδώνοντας όλα τα αρχαία ιστορικά έθνη για να φέρει τον μεσαιωνικό ζόφο, σήμερα επανεμφανίζεται κορδωμένος ως «διεθνιστής» λαγνομεταναστευτικός αριστερός. Και το ίδιο όπως τότε, για τον σύγχρονο αριστερό ιδεολογικό κληρονόμο εκείνου του μεσαίωνα και εκσυγχρονισμένο προπομπό του επερχόμενου «ούκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην», η αρχαιοτάτων καταβολών ακραίας προκρούστειας μορφής κοινωνική αντίδραση ντύθηκε αριστερά και μεταμορφώθηκε σε κοκκινοσκουφίτσα μέσα στο κοινωνικό παραμύθι όπου την υποστάτωσαν οι συγγράψασες άρχουσες τάξεις.

Έτσι ζει και πρωταγωνιστεί μέσα σε αυτό το δικό της παραμύθι συναπαρτίζοντας ένα αλληλοσυμπληρωματικό και αλληλοτροφοδοτούμενο δίπολο με τον κακό χρυσαυγίτη λύκο, επειδή και οι δύο και ο καθένας ξεχωριστά είναι εκ κατασκευής και λειτουργίας φύση αδύνατον να ζήσουν έξω από το κοινό παραμύθι. Δεν αντέχουν στο φως της πραγματικότητας και γι αυτό πολεμούν από κοινού τον Ορθό Λόγο και την Επιστημονική Σκέψη.

Ο Έλληνας ξενιτεύτηκε, αλλά ο γενικός κανόνας της δικής του ξενιτειάς δεν ήταν η εγκληματικότητά του, αλλά τα τραγούδια του νόστου. Για αυτό και ο ελληνικός λαός της αποδίδει την κύρια υπαιτιότητα της δικής του ξενιτειάς μέσα στην ίδια του την πατρίδα, ανταποδίδοντας σε αυτήν την κοκκινοσκουφίτσα όλο το εναντίον του μίσος της. Τα χαΐρια σου τα είδα «αριστερά»!

Τα χαΐρια σου τα είδα ξενιτειά

Το ψωμί σου το πληρώνω μ’ αγωνία

Είμαι ξένος σε μια ξένη κοινωνία

στους δικούς μου να γυρίσω θέλω πια

Τα χαΐρια σου τα είδα ξενιτειά

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=JAap5iWv4S4

Χαϊτέστε να το εκφράσουμε και με όρους ακαδημαϊκού ιδιολέκτου, μιας και τούτοι φρικιάζουν στα ακούσματα του Στράτου.

Τριπλοί οι ιστορικοί αθάνατοι αυτού του τόπου, για να τριτώσει και να ολοκληρωθεί το κακό του ξενιτεμού του Έλληνα σε ένα Χεγκελιανό κρεσέντο:

α) Η φρουρά του Υδάρνη των αθανάτων του Ξέρξη ... ως θέση ... αποξένωση από την φυσική πατρίδα, εξωτερικώ αιτίω.

β) Οι ακαδημαϊκοί μας ... ως αντίθεση ... αποξένωση από την πνευματική πατρίδα, εσωτερικώ αιτίω.

γ) Οι «αριστεροί» «διεθνιστές» μας ... ως σύνθεση ... αποξένωση από την ιδεολογική πατρίδα, συμπύκνωση-συνισταμένη όλων των εχθρών του έθνους, έξω και έσω.

Απέναντι στον ζωντανό μαρξισμό αυτοί οι έλληνες αριστεροί έπαθαν αφωνία. Σοφότατα λοιπόν έπραξε ο Στάλιν όταν έφαγε τους μισούς αριστερούς του ΚΚΣΕ, διότι έτσι κατόρθωσε να κερδίσει τον Πόλεμο. Αν προλάβαινε να φάει και τους άλλους μισούς, πριν αυτοί καταφέρουν να τον δολοφονήσουν, σήμερα ο σοσιαλισμός θα κυριαρχούσε από άκρου εις άκρον της υφηλίου.

Ο εχθρός σε κάθε πατριωτικό ή ταξικό πόλεμο είναι πάντα η αντι-Σταλινική αριστερά. Ο απλός δεξιός θα κατανοήσει την αναγκαιότητα ενός τέτοιου πολέμου και θα έρθει με το μέρος σου, η συγκεκριμένη ελληνική αριστερά ποτέ!

Η καταστροφή του έθνους είναι ο τρόπος ύπαρξης αυτής της ελληνικής αριστεράς που είναι η ουρά του σκορπιού της άρχουσας τάξης, γι αυτό άλλωστε η τελευταία στο παγκοσμιοποιημένο αντεθνικό-διεθνικό στάδιό της φροντίζει με κάθε τρόπο να την συντηρεί στο πολιτικό προσκήνιο, μάλιστα, σε δεδομένη κρίσιμη στιγμή, να της εκχωρεί και την πολιτική διαχείριση, διότι αυτή γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον να διαχειρίζεται και να επιβάλει και τον αντιπατριωτισμό και τον αντιεθνικισμό.

Και η ανταρσύα ενάντια στην λογική.

Ο λεγόμενος «ολοκληρωτικός καπιταλισμός» είναι ψύλλος μπροστά στην τελική σύνθεση αυτής της αποξένωσης.

Ο ολοκληρωτικός θάνατος …

«Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά,

τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρά τους.», Στέλιος.

Συνοπτικώς, λοιπόν:

Κατοχική θέση, «Πατριωτική» «αντίθεση», Εθνοαποδομητική σύνθεση.

Και μόνον το να προσπαθεί κανείς να δικαιώσει την λαθρομετανάστευση με το πρόσχημα ότι οι έλληνες δεν προτίθενται να κάνουν κάποιες δουλειές, τον φέρνει αυτομάτως σε φυσική πολιτική θέση καθυβριστού του ελληνικού λαού και ακόμα περισσότερο της ίδιας της ελληνικής εργατικής τάξης. Μάλιστα, το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι απολογητές των εκμεταλλευτών θέλουν όχι μόνον να παρουσιάζονται ως αντικειμενικοί κριτές αλλά και ως πρωτοπορίες της εργατικής μας τάξης. Τοιούτες πρωτοπορίες μάλιστα που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν «για πόσο θα χρειαστεί να είναι έλληνες;», αφού δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη για κάτι τόσο εξεζητημένο στον ζωτικό χώρο τους όπου επικαλούνται μια πιο ταιριαστή στην κοινωνική τους φύση εθνικότητα:

«Και σήμερα, και αύριο,

και όσο χρειαστεί,

είμαστε, όλοι,

Πα-κί-στά-νοί!»

Το πρόβλημα είναι ότι αν χρειαστεί για πολύ, όπως λέει το άσμα τους, μάλλον θα αρχίσουν να νοιώθουν νοσταλγία για την πατρίδα τους μέσα σε αυτήν την καταραμένη ελληνική ξενιτειά που βρέθηκαν, και θα έχουν πρόβλημα τα παιδιά, διότι αν αποπειραθούν να επαναπατρισθούν ούτε διαβατήριο δεν θα τους βγάζει η πρεσβεία τους, κι αν πάνε από μόνοι τους, θα μας τους στείλουν πίσω ως μη αποδεκτούς στην γη των πνευματικοψυχικών και πιθανώς και βιολογικών τους προγόνων.

Κι αυτό είναι κάτι κακό για εμένα, τον γράφοντα. Διότι, ενώ καταφανέστατα δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους έγχρωμους, πακιστανούς ή όποιους μετανάστες, νοιώθω μία έμφυτη πλέον σχεδόν ρατσιστική αποστροφή προς τους κάτασπρους. Όχι τίποτε, αλλά με πιάνει αηδία με τούτα τα ανεγκέφαλης ράτσας γραικόφωνα υβρίδια. Ούτε καν μιγάδες δεν καταφέρνουν να είναι οι άθλιοι. Γένωμα λογικής μηδέν. Η συνταγή κατασκευής αυτής της ράτσας είναι αποκλειστικό κοπυράιτ του Θεού της Ελλάδας:

Πήρε έναν ανεγκέ-φαλλο καιάδα, τον γύρισε με το κεφάλι κάτω και ιδού η «εθνική» μας «αριστερά»! Η μόνη διαφορά είναι στο ποιός πατάει τα πόδια του στην γη. Και το μόνο πρόβλημα ευρίσκεται στο ότι ο αναποδογυρισμένος -εξ αιτίας της φύσης και θέσης του- νομίζει ότι «βλέπει» τον κόσμο «μαρξιστικώς» και από πάνω προβάλλει και αξιώσεις «θεωρητικού». Όντως υπό μία έννοια ευρίσκεται σε ανώτερο εξελικτικό στάδιο, διότι στο Είναι του η φύση πραγματοποίησε το ποιοτικό άλμα από το ανεγκέ-φαλλο επίπεδο στο ολοκληρωτικώς αυτόγαμο.

Αλλά τόση «διανόηση» δεν αντέχεται με τίποτε μεταξύ ημών των κοινών θνητών, γι αυτό θα του πούμε:

Βρε ουστ, έξω από δω!

Άει τράβα στην ακαδημία με τους «αθανάτους»!

Τέρμα με τις κούφιες «αντιφασιστικές» πομφόλυγες!

Τέλος με τα κενά «αντιρατσιστικά» φληναφήματα!

Είναι απίστευτοι οι ερμηνευτικοί ακροβατισμοί των ελλήνων αριστερών προκειμένου να τεκμηριώσουν την πίστη τους στην στρατηγική του λαγνολαθρομετανατευτισμού, αλλά κυρίως στην πολιτική των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, και η αγωνιώδης προσπάθειά τους να διευκολύνουν τους χειρισμούς της άρχουσας κάστας την δύσκολη τούτη στιγμή του βίου της που ευρίσκεται στην γωνία στριμωγμένη από την γερμανική κεφαλαιοκρατία η οποία διεκδικεί να τις πάρει τα πάντα, αφού αν δεν ενδώσει στον γερμανικό εκβιασμό, τότε την περιμένει το καλά οξυμένο λεπίδι του βασανισμένου λαού.

Ιδιαιτέρως κωμικά φαντάζουν τα επιχειρήματα δήθεν περισπούδαστων οικονομικών αναγωγών του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης, ισχυριζόμενοι παραδείγματος χάριν ότι:

Τα πάντα εξαρτώνται από τις τιμές παραγωγής των αγροτικών προϊόντων του ευρωπαϊκού νότου όπως αυτές εκβιαστικά καθορίζονται από τα μονοπώλια τροφίμων, σπόρων, φυτοφαρμάκων κλπ. καθότι, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με αυτές τις τιμές, τα μονοπώλια, με τις ελευθερίες διακίνησης που έχουν υπογραφεί, θα αναζητήσουν τα προϊόντα αυτά να τα προμηθευτούν από άλλες εκτός Ευρώπης χώρες με αποτέλεσμα να ερημώσει η αγροτιά του ευρωπαϊκού νότου.

Καλό το παραμύθι των ευρωλιγούρηδων της αριστεράς πρωτοπορίας, ουραγού και ιδεολογικής εκφραστού των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, και ιδού το διατί.

Αν η Ελλάς εξέδιδε εθνικό νόμισμα και επέβαλε δασμούς στα ξένα προϊόντα, ταυτοχρόνως πριμοδοτώντας τα εγχώρια, είναι βέβαιο ότι πολύ ευχερώς θα καλλιεργούσε τα υπό τις σημερινές συνθήκες ασύμφορης καλλιέργειας προϊόντα. Αν προκειμένου να παράγουμε τα δικά μας προϊόντα είναι επιβεβλημένο να πισωγυρίσουμε κοινωνικώς σε μορφές κυμαινόμενες μεταξύ δουλοκτησίας, δουλοπαροικίας ή πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου, να μας λείπει τέτοια παραγωγή.

Το σκεπτικό της αριστεράς είναι ξεκάθαρα αντεπαναστατικό. Είναι σαν να θέλει την συνέχιση μιας παραγωγής υπό τους όρους κοινωνικής οπισθοδρόμησης που επιβάλλει το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα στις μή βιομηχανικές χώρες. Και προκειμένου να συνεχίσει την παραγωγή αυτή, αποδέχεται υποτακτικά αυτούς τους όρους. Αυτό όμως είναι ξεκάθαρη προσχώρηση στο στρατόπεδο της κοινωνικής αντίδρασης.

Αντίθετα, ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, με την απόρριψη αυτών των εκβιαστικών όρων, είναι προϋπόθεση για να περάσεις στον αγώνα για τον σοσιαλισμό, είναι ακριβώς το προοίμιο αυτού του αγώνα. Και το να υποκύπτεις στους όρους του ιμπεριαλισμού διόλου δεν σε κάνει αντικαπιταλιστή.

Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός είναι το πέρασμα του καπιταλισμού στην ακραία κοινωνική αντίδραση και η αποδοχή προσχώρησης στην όποια μορφής «ανάπτυξης» υπό όρους κοινωνικής αντίδρασης, δεν σε κάνει παρά ακραίο αντιδραστικό, ασχέτως από πόσες «κομμουνιστικές» ταμπέλες κρέμασες στην εξώπορτα σου.

Και μόνον η μόνιμη επωδός σημαντικού τμήματος αυτής της «αριστεράς», ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ευρώ και το εθνικό νόμισμα, διότι το πρόβλημα είναι δήθεν ο καπιταλισμός, δείχνει τον φορμαλιστικό-αντιμαρξιστικό τρόπο με τον οποίο κατανοεί το χρήμα και αποκαλύπτει την δουλεμπορική φύση αυτής της ψευτοαριστεράς.

Τί σχέση υπάρχει ανάμεσα στο μεταναστευτικό και την άρνηση υιοθέτησης εθνικού νομίσματος; Απλούστατα, οι λαθρομετανάστες δεν υπάρχει περίπτωση να μην πολεμήσουν ένοπλα ενάντια στις λαϊκές δυνάμεις που υιοθετούν την άποψη για εθνικό νόμισμα. Το εθνικό νόμισμα αμφισβητεί τους ίδιους τους όρους ύπαρξης των λαθρομεταναστών που από την κοινωνική τους φύση είναι προσδεδεμένοι στα συμφέροντα της κοινωνικής αντίδρασης. Το είναι καθορίζει την συνείδηση και η συνείδηση την δράση (και η δράση μαζί με άλλες εξωτερικές αιτίες επανακαθορίζουν το είναι). Είναι ακριβώς οι υλικοί κοινωνικοί όροι ύπαρξης και παραμονής των λαθρομεταναστών στην χώρα μας που τους προσανατολίζουν εις το να αναπτύσσουν αδιατάραχτους αναγκαίους δεσμούς με το στρατόπεδο της κοινωνικής αντίδρασης, με το στρατόπεδο του ευρώ.

Μόνον αντιδραστική θα είναι η δράση των λαθρομεταναστών σε περίπτωση αγώνα του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία από την κάστα και τους γερμανούς. Και ακριβώς η φιλομεταναστευτική «αριστερά» είναι που ετοιμάζει τον στρατό της κοινωνικής αντίδρασης και ας αφήσουμε κατά μέρος τις ανοησίες περί κοινού αγώνα για τον σοσιαλισμό με ανθρώπους που πρωταρχικοί όροι ύπαρξης τους στην χώρα μας είναι οι δουλεμπορικές συμβάσεις που υπέγραψαν προκειμένου να έρθουν, να παραμείνουν και να βρούν δουλειά και που οι ίδιοι όχι δεν διοργάνωσαν ποτέ μια συντονισμένη απεργία, όχι μόνο δεν συμμετείχαν σε απεργία γηγενών, αλλά ούτε η «αριστερά» τους κατεύθυνε σε διεκδικητικούς εργατικούς αγώνες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έδωσαν το ελάχιστο κοινωνικό αγώνα στην ίδια τους την χώρα, αφού την παράτησαν και έσπευσαν να περισώσουν το τομάρι τους και προς άγραν ευρώ και μας λέτε ότι θα αγωνιστούν για την αστική δημοκρατία ή τον σοσιαλισμό σε μία χώρα που ούτε άκουσαν ούτε είδαν στην ζωή τους; Το πολύ-πολύ να αγωνιστούν για την ίδρυση κάποιου τζαμιού, ούτε καν για τις άθλιες συνθήκες ύπαρξής τους στην φιλοξενούσα δεν πρόκειται να αγωνιστούν.

Μόνον σε αντιρατσιστικά «συλλ-αλητήρια» επιδίδονται, διότι το μόνο που ενδιαφέρει τόσο τους λαθρομετανάστες όσο και αυτήν την «αριστερά» είναι η παραμονή των πρώτων εδώ, μια παραμονή που δεν αμφισβητείται από την άρχουσα τάξη, αλλά από τον ίδιο τον ελληνικό λαό και κυρίως την «ρατσιστική» άνεργη εργατική μας τάξη, την οποία η «αριστερά» σπρώχνει με κάθε δύναμη στην αγκάλη της Χρυσής Αυγής, προετοιμάζοντας τόσο τον στρατό της κοινωνικής αντίδρασης όσο και τις εφεδρείες του, ή εις το να εγκαταλείψει την χώρα της για να μεταναστεύσει και έτσι να μαγαρίσει με την σειρά της εργατικές τάξεις άλλων πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Εν κατακλείδι, πρέπει κανείς να είναι τόσο κρετίνος όσο η «ελληνική» «αριστερά» για να πιστέψει στις φιλομεταναστευτικές ανοητολογίες της. Και επιτέλους, πας βλάξ αριστερός οφείλει να καταλάβει κάτι ελάχιστο, ότι όταν καταφερόμαστε ενάντια στην λαθρομετανάστευση ως κοινωνικού φαινομένου, συμπεριλαμβάνουμε ταυτοχρόνως και τα αίτια που την προκαλούν, καθώς και τους πρακτικούς τρόπους με τους οποίους πραγματοποιείται, παραδείγματος χάριν, κυνήγι κεφαλών, συμβόλαια δουλειάς, δουλεμπόριο, δουλοκτησία και φυσικά ουδόλως καταφερόμαστε εναντίον των λαθρομεταναστών ως ξένων μή ελλήνων ή γενικώς ως ανθρώπινων όντων, αλλά απλώς ως λαθρομεταναστών.

Αποχαιρετούμε διεθνιστικώς … τα σιαμαία αριστερά-λαθρομετανάστευση στην εθνοαποδομητική τους περίπτυξη:

Patriota: tragicο, sistematico,

Ideologia: hipocrecia, paranoiac,

Sindicato: plasticο, pseudologico,

Politica: teatrico, paralogico, mythomania,

Glossa: babelico, eunuco,

Y epicentro de la epidemia: una quimera, una utopia.

Τώρα στο κεντρικό μας θέμα.

Αρχικώς η κάστα, αρκούντως ανώριμη και αδύναμη, διέπραττε τα εγκλήματά της κατά του ελληνικού έθνους συρόμενη και αγόμενη, λειτουργώντας εξ ενστίκτου -και υπό αυτήν την έννοια και σε κάποιο βαθμό, δεδομένου του παγκόσμιου περιβάλλοντος- θα μπορούσε ίσως να επικαλεσθεί το ελαφρυντικό πως επρόκειτο για de facto εγκλήματα.

Στην συνέχεια όμως, κυρίως μετεμφυλιακώς, έχοντας συσσωρεύσει τεράστια εμπειρία στον χώρο του εθνικώς ρημάζειν, προδίδειν και εγκληματείν προκειμένου να πραγματοποιήσει τα συμφέροντα των πατρώνων της που ήσαν εγγυητές της ύπαρξής της, επιδόθηκε εις την μετεξέλιξη αυτής την εμπειρία  σε θεσμό, σε de jure εγκλήματα, σε μία ποιοτικώς αναβαθμισμένη τεχνογνωσία κοινωνικοεθνικών εγκλημάτων κατά του ελληνικού έθνους -τώρα πια πάντα στοχοθετημένως, εκ προμελέτης και κάνοντας χρήση σύγχρονων μοντέλων εγκληματικής δράσης κατά λαών επινοημένων από την ίδια ή εισαγόμενων από τις χώρες των προστατών-πατρώνων της- όθεν και η ιδιαίτερη ειδέχθεια αυτών των νέων εγκλημάτων, και κατ’ αντιστοιχίαν η συνακόλουθη διαμόρφωση ενός λυτρωτικού, εθνικοαπελευθερωτικού συλλογικού διακαούς πόθου, με ταυτόχρονη νομιμοποίηση αυτού του πόθου στην συνείδηση του πλέον ευφυούς και αδούλωτου τμήματος του λαού, των ελληνοφρόνων (μή κρίσιμου όγκου και μή διατεταγμένων εις παράταξιν μάχης εισέτι, εξ αιτίας της ύπαρξης μεγάλου ποσοστού λαού γραικύλων) -που θέλει ως μοναδική αρμόζουσα ποινή εγγίζουσα εξ ελαχίστου την αίσθηση απονομής δικαίου επί του διαχρονικού (ανεκπλήρωτου) και συγχρονικού (διαβιωμένου) εθνικοταξικού αδίκου- και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πόθο του ιστορικού κατασφαγιασμού έως τρίτης γενεάς των εν ζωή μελλών της κάστας και των μελλόντων εκταφιασθείν νεκρικών υπολειμμάτων των αποβιωσάντων προγόνων της, για να γίνουν αμφότερα βορά των αδέσποτων κυνών και όρνεων κατά τα ειωθότα των όντως Ελλήνων.

«τοῦτον πόλει τῇδ᾽ ἐκκεκήρυκται τάφῳ μήτε κτερίζειν μήτε κωκῦσαί τινα, ἐᾶν δ᾽ ἄθαπτον καὶ πρὸς οἰωνῶν δέμας καὶ πρὸς κυνῶν ἐδεστὸν αἰκισθέν τ᾽ ἰδεῖν.»

Που πάει να πει:

«Εκδόθηκε στην πόλη διαταγή, αυτόν κανείς να μην τον θάψει,

μήτε να τον νεκροστολίσει μήτε να τον μοιρολογήσει,

αλλά άθαφτο να τον αφήσουν,

ώστε να τον κατασπαράξουν τα σκυλιά και τα όρνεα.»

Όπως ανάλογες είναι οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες με αυτές που αντιστοιχούν στο κοινωνικό υπόβαθρο του έργου του Σοφοκλή (η προδοτική άρχουσα κάστα και ο πολιτικός της συρφετός έχουν αποθάνει και η νέα Ελλάς αναδύεται ωραιότατη αλλά όχι ανωδύνως οσονούπω), τοιουτοτρόπως, Κρεωνίως, έχουν τα πράγματα συμφώνως προς τα πρέποντα των όντως Ελλήνων και ουδαμώς κατά τις Αντιγονίζουσες μυξοοιμωγές των δουλόφρονων εβραιοχριστιανικώς (ανα)θρεμένων φιλολόγων της άρχουσας κάστας.

[ Παρέκκλιση

Ας μην βιαστούν οι καθεστωτικοί Δεσποτοπουλίζοντες φιλόλογοι να μας κατακρίνουν για πλημμελή κατανόηση της τραγωδίας «Αντιγόνη».

Θα διατεινόμουν μάλιστα το όλως αντίθετο …

Ο ευφυής αυτός σύγχρονος Έλλην φιλόσοφος μαζί με τις αναλύσεις του χαρτογραφεί τα ανώτατα όρια στα οποία θα μπορούσε να αναδειχθεί κάθε αστική φιλοσοφική σκέψη, δηλαδή όχι παραπέρα από μεταφυσικές και ιδεαλιστικές προφανείς φαινομενικότητες. Ο Δεσποτόπουλος, αστός διανοούμενος κάτοχος έδρας φιλοσοφίας -που καταφανέστατα ουδεμία σχέση θα μπορούσε να έχει με τις babytoilet seats του σημερινού ελληνικού φιλοσοφίζοντος και φιλολογίζοντος academia, μηδέ βεβαιότατα εξαιρουμένου του γλωσσολογίζοντος τοιούτου …- αποδίδει την αντίθεση Αντιγόνης vs. Κρέωνος σε αυτό που ρητώς δηλώνεται μέσα στους διαλόγους της τραγωδίας, ήτοι στον αγώνα για την υπερίσχυση του Θετού Δικαίου έναντι στο Φυσικού «Δικαίου», τουτέστιν, κατ’ εμέ, του πολιτικού δεσμού έναντι της φυσικώς επιβληθείσης ανθρώπινης ενότητας.

Ωστόσο ο αναγωγισμός ενός διαλεκτικού και υλιστή φιλοσόφου δεν θα μπορούσε παρά να είναι κατά πολύ βαθύτερος από τον τετριμμένο του όποιου αστού Δεσποτόπουλου:

Η αντίθεση Αντιγόνης vs. Κρέωνος εκφράζει την σύγκρουση μεταξύ δύο αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων, του παλαιού που αρνείται να αποθάνει, της λειψιφώτου μητριαρχίας, με το νέο που δυσκολεύεται να εμπεδωθεί, την ήδη ανατείλασα πατριαρχεία, ούτως ώστε η νέα αναγκαία κοινωνική παραγωγική σχέση που εκφράζεται ως πατριαρχεία, και συνακόλουθα στο εποικοδόμημα αντανακλάται ως Θετό Δίκαιο, να κατισχύσει επί της παλαιάς χαμηλής παραγωγικότητος υποχωρούσης κοινωνικής παραγωγικής σχέσης -υπό το κράτος των νέων πιο αναπτυγμένων υλικών παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας- που εκφράζεται ως μητριαρχία, και συνακόλουθα στο εποικοδόμημα αντανακλάται ως Φυσικό «Δίκαιο», δηλαδή μία σύγκρουση που μεταφέρεται στο εποικοδόμημα μεταξύ των ενδιάμεσων αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων, του Θετού Δικαίου και του Φυσικού «Δικαίου».

(Η λέξη Δίκαιο στην δεύτερη περίπτωση τίθεται σε εισαγωγικά, διότι δεν πρόκειται περί ρητώς εκπεφρασμένων κανόνων δικαίου, für sich δίκαιο, αλλά περί ενός an sich «δικαίου».)

Και έτσι οδηγούμαστε στην μετουσιωμένη σε προσωπικό επίπεδο σύγκρουση που συνθέτη ο Σοφοκλής -άρα ευκόλως αφομοιώσιμη από τον θεατή- δηλαδή σε σύγκρουση μεταξύ δύο μή αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων, των δύο κύριων χαρακτήρων-πόλων της τραγωδίας, αυτών του Κρέωνος και της Αντιγόνης.

Και όμως ο ανήρ Κρέων (πατριαρχία) κάθε άλλο παρά θριαμβολογεί για την νίκη που κατήγαγε εναντίον των θηλέων (μητριαρχία). Η μεγαλοφυΐα του Σοφοκλή μάλιστα είχε συλλάβει και είχε καλλιτεχνικώς απεικονίσει ακόμη και το φαινόμενο της πρόσκαιρης παλινδρόμησης των κοινωνικών επαναστάσεων, με την πράξη της αυτοεξόρισης του Κρέωνος …, ακριβώς όπως η μεγαλοφυΐα του Αισχύλου στο έργο «Προμηθεύς Δεσμώτης» είχε συλλάβει και είχε καλλιτεχνικώς απεικονίσει το φαινόμενο του απολύτου και μαξιμαλιστικού των κοινωνικών επαναστάσεων που ως απόλυτο και μαξιμαλιστικό στοιχείο οφείλει να μην εκπληρωθεί απολύτως και εις τον μέγιστον βαθμό, όθεν και η τιμωρία του Προμηθέως που το απετόλμησε …

Δύο φαινόμενα που η άρχουσα φιλολογική νομενκλατούρα δεν είναι σε θέση να διανοηθεί ούτε με τις πιο κορυφαίες επιστημονικές προσωποποιήσεις της, αφού βαριά είναι τα δεσμά της αστικής αποβλακωτικής, μεταφυσικής (αντιδιαλεκτικής) μεθοδολογίας και ιδεαλιστικής (αντιυλιστικής) φιλοσοφίας στις οποίες οικιοθελώς και αυτάρεσκα είναι προσδεδεμένη αυτή η νομενκλατούρα.

Αλλά αν αυτά αποτολμήσει να διδάξει κάποια όντως μορφωμένη, όντως Ελληνίς φιλόλογος στο σημερινό κατ’ επίφασιν ελληνικό και κατ’ ουσίαν εβραιοχριστιανοποδοπατημένο λύκειο, το πιθανότερο είναι ο μέν υπουργός παιδείας -ασκημένος πλέον σε τούτο- να της επιδώσει μία ωραία απόλυση, οι δε εβραιοχριστιανολάγνοι χρυσαυγίτες και ιδεολογικοί σύμμαχοι του υπουργού παιδείας, να της επιφυλάξουν ακόμη και αυτήν την τύχη της Αντιγόνης …

Ο πράττων ομορρόπως προς την Ιστορική Νομοτέλεια ουδέποτε θριαμβολογεί για τις νίκες του, διότι έχει επίγνωση της κοινωνικής αναγκαιότητος που ορίζουν τις πράξεις του, ακριβώς όπως και οι επαναστατικές δυνάμεις δεν θα θριαμβολογήσουν μετά τον ιστορικό κατασφαγιασμό έως τρίτης γενεάς όλης της επαράτου ελληνικής άρχουσας κάστας η οποία διαισθανόμενη το επερχόμενο ιστορικό κοινωνικοβιολογικό της τέλος, δίνει σήμερα τον ίστατο αγώνα ύπαρξής της:

Σαν τον ψυχορραγούντα γέροντα που επί ματαίω ξεσκίζει την σινδόνα της επιθανάτιας κλίνης του πιστεύοντας πως έτσι θα κρατηθεί στην ζωή, ομοίως αυτή η λυσσασμένη κάστα ξεσκίζει σήμερα τις ζωές, τα αγαθά και την ιστορία του πλέον ιστορικού έθνους της υφηλίου, πιστεύοντας αφελέστατα πως έτσι θα κρατηθεί στην ζωή.

Πέρας Παρεκκλίσεως.]

Και τώρα εξηγούμε την κινούσα νομοτέλεια των ύπερθεν.

Κάθε έθνος φέρει μέσα του ως τρόπο ύπαρξης και ως τρόπο αλλαγής ένα καθορίζον διαλεκτικό ζεύγος αλληλεπιδρώντων και συμμεταβαλλόμενων, βαθέων και εντεταμένων συνιστωσών δυνάμεων, δρώντων επί ενός εκάστου μέλους του έθνους αντικειμενικώς και υποκειμενικώς, το οποίο έθνος ταλαντούμενο μεταξύ των αποτελεσμάτων των δράσεων αυτών εξασφαλίζει την συνισταμένη ευστάθειά του, οικοδομώντας το πεπρωμένο του εντός του αενάως μεταβαλλόμενου ενιαίου παγκόσμιου κοινωνικοϊστορικού χωροχρόνο.

Πρόκειται για τις:

(α) κοινωνικοεθνική

(β) κοινωνικοταξική

συνιστώσες δυνάμεις-σχέσεις του έθνους, ήτοι την ετεροκαθορισμένη (εξωτερική) και ιδιοκαθορισμένη (εσωτερική), αντιστοίχως, ιστορικές συντεταγμένες του έθνους.

Κάθε έθνος μπορεί να χαρακτηρισθεί στην διαχρονικότητά του και στην συγχρονικότητά του από το μέγεθος των ποσοτικών καθώς και την βαθμίδα των ποιοτικών χαρακτηριστικών αυτών των δύο συνιστωσών. Η κύρια ισχύς του έθνους δεν ευρίσκεται ούτε στην κατίσχυση της πρώτης ούτε στην κατίσχυση της δεύτερης συνιστώσας, αλλά μόνον στις ποιότητες επιτελεσιμότητος της συνέργειάς τους (για να χρησιμοποιήσουμε έναν Αριστοτελικό όρο που η Δύση καθημερινώς χρησιμοποιεί, ως performability, ενώ η ντόπια γλωσσοκτόνος φιλολογική νομενκλατούρα παντελώς αγνοεί, αφού δεν ευρέθει ούτε μία σχετική εγγραφή στο διαδίκτυο).

Και έτσι φθάσαμε στην καρδιά του ζητήματος που δεν είναι άλλη από

το διαχρονικό ΕΓΚΛΗΜΑ της ελληνικής άρχουσας κάστας:

Συστηματικός καταδιωγμός έως αφανισμού των ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών του ζεύγους κοινωνικοεθνικών-κοινωνικοταξικών δυνάμεων, και το ώριμο πλέον παλλαϊκό αίτημα της προσήκουσας απονομής ΔΙΚΑΙΟΥ: Ιστορικός κατασφαγιασμός της κάστας έως τρίτης γενεάς, όχι ως εκδίκηση, αλλά ως αναπόδραστης προϋπόθεσης για την ταυτόχρονη διάνοιξη του δρόμου προς την απελευθέρωση του έθνους αφενός, εσωτερικώς, από την ίδια την κάστα και αφετέρου, εξωτερικώς, στην σημερινή συγκυρία, από τον προστάτη της συνάμα και ανταγωνιστή της γερμανό και εν γένει ευρωπαίο, πάντα αμετανόητο αποικιοκράτη και σήμερα αποικιοκράτη χρέους, εισβολέα κατακτητή, αλλά και ως προϋπόθεση που έχει να κάνει με την διαγραφή του επαχθούς χρέους συμφώνως προς το διεθνές δίκαιο.

Η ελληνική άρχουσα τάξη του Τσόρτσιλ και των αμερικάνων, στην μετεμφυλιακή ώριμη πλέον φάση ανάπτυξής της και στην σημερινή του πλασματικού κεφαλαίου τα θέλει όλα για τον εαυτόν της, πλέον τελεσιδίκως. Στην πολιτική της έκφραση η κάστα όπως είδαμε και αλλού καλύπτει, κυριαρχεί και ελέγχει όλο το ιδεολογικό κοινοβουλιακό φάσμα από την μονίμως αντεθνική αριστερά των γιαλαντζί μαρξιστών έως την μονίμως αντικοινωνιστική δεξιά των εγκληματιών φασιστών. Με αιχμή λοιπόν του δόρατος αυτό το κοινοβούλιο, θέτει η κάστα σε στρατηγική προοπτική το σχέδιο της διάλυσης του έθνους των ελλήνων και μετατροπής του στην σημερινή αγέλη λεμουρίων, ώστε ποτέ πια αυτή η δωσίλογη κάστα να μην ξαναβιώσει την θέαση του χάρου με τα μάτια της ..., φτάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου συχνότατα να προβάλει στον δημόσιο βίο υποκείμενα τύπου Ρεπούση, Δραγώνα , Γιανακάκη … που δίνουν σκληρούς αγώνες για την διαγραφή από τα ελληνικά λεξικά όλων των λέξεων που αρχίζουν με: Ελλ-, Εθν-, Πατρ-, Ηρω- κοκ. σχεδιάζοντας δήθεν αντιρατσιστικούς νόμους οι οποίοι στην ουσία είναι νόμοι ποινικοποίησης της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων, είδος υποκειμένων ευρισκομένων εκ φύσεως σε διάσταση με ότι το γενετήσιον …, αναζητούντα δραστηριότητες για να αποκτήσουν κάποια ταυτότητα τέλος πάντων, εκτός από την ήδη αποκτημένη της θείτσας.

Παρεμπιπτόντως, δεν μας είπε ο Παπούλιας, όταν προσκύνησε στο Άουσβιτς, πόσους ολοκαυτωμένους εβραίους τίμησε: 6.000.000, 4.500.000 (ταμπέλα μέχρι το 1990), 1.500.000 (νέα ταμπέλα μετά το 1990), 1.200.000 (άλλη ταμπέλα σε μουσείο

στις ΗΠΑ) κοκ.; Ας αποφασίσουν πρώτα πόσοι εβραίοι χάθηκαν από τους ναζί και μετά βλέπουμε. Διότι με τους πληθωρισμούς που κάνουν οι ίδιοι οι παθόντες, κάνουν κακό στα ζητήματα ολοκαυτωμάτων, και επί του συγκεκριμένου στο ζήτημα του εβραϊκού, με αποτέλεσμα να δίνουν έρεισμα στους νεοναζί και να παρασύρουν τον αδαή λαό ώστε να πιστεύει τον κάθε γελοίο τους ισχυρισμό. Παρεμπιπτόντως, προσκύνησε ποτέ τα ολοκαυτώματα των Ποντίων, των Μικρασιατών κα. ο Παπούλιας ή εξειδικεύεται στο προσκύνημα του εβραϊκού μόνον, καθώς και στο προσκύνημα του «ανδρι»άντα του Κεμάλ Πασά, όποτε επισκέπτεται την φίλη του Τουρκία; Και τέλος, κάποιο μνημείο για τους χιλιάδες αυτοκτονώντας και κάποιο για τα εκατομμύρια των λιμοκτονούντων και αναξιοπαθούντων στην σημερινή Ελλάδα εξ αιτίας της πολιτικής που ο ίδιος ηγείται θα εγκαινιάσει ο Παπούλιας; (συνεχίζεται στο Μέρος Β’)